Ήταν βασίλισσα, αυτό της είχαν πει από μικρή. Κι εκείνη το είχε πιστέψει. Μέχρι τη μέρα που γνώρισε ένα αγόρι κι εκείνος της είπε ότι την αγαπάει. Βρέθηκε σε δύσκολη θέση, δεν ήταν βλέπεις του κύκλου της. Πάλεψε με τον εαυτό της όπως δεν είχε παλέψει ποτέ. Έπρεπε να πάρει μια απόφαση και δεν ήξερε πώς, δεν το είχε ξανακάνει ποτέ στη ζωή της. Έπρεπε να μάθει να βλέπει τον κόσμο αλλιώς. «Τα μάτια μου…», φώναξε ένα βροχερό αυγουστιάτικο πρωινό, «Πρέπει τα μάτια μου να δουν τον κόσμο των άλλων!». Κι από τότε τα μάτια της άλλαξαν. Το ένα παρέμεινε γαλάζιο για να μπορεί να βλέπει σαν βασίλισσα. Το άλλο έγινε καστανό, για να μπορεί να βλέπει τον κόσμο όχι σαν βασίλισσα. Από τότε επέλεξε να ζει ανάμεσα σε δύο κόσμους με διαφορετικές αποχρώσεις. Το μόνο κοινό ανάμεσά τους ήταν η αγάπη τού αγοριού και οι αγαπημένες της φράουλες. Το ίδιο φανταχτερά κόκκινες και στους δύο κόσμους, η απόχρωσή τους δεν άλλαζε, παρέμενε πάντοτε η ίδια ανεξάρτητα με το ποιο από τα δυο της μάτια έβλεπε η ψυχή της! Ίσως και η καρδιά της!
_
Ο πίνακας Pure είναι της εικαστικού Σοφίας Βλαχογιάννη
_
