Η αποθετική αίσθηση της ελευθερίας που διαθέτει ο Έλληνας θεωρώντας την αυτονόητη κι αγνοώντας επιδεικτικά το υψηλό τίμημά της καθώς και η πρακτόρευση της δημοκρατίας, ελληνικό γέννημα γαρ άρα και ex gratia προγονική ιδιοκτησία, αποτελούν εν πολλοίς την πρακτική με την οποία μπολιάστηκαν γενιές και γενιές παιδιών τα οποία τώρα πια θεωρούν ως μια αληθινή βιωματική πραγματικότητα την ανωτερότητά τους έναντι όλων!

Η κομματική αυτοαναφορικότητα προσπαθεί πάντοτε να συνδέσει τη Δημοκρατία με το ίδιο το κόμμα ως ένα ενιαίο και αδιάσπαστο δυικό σύστημα που -δήθεν- πρέπει να είναι κυρίαρχο πάση θυσία για το καλό του τόπου και της κοινωνίας.

Η επικίνδυνη λογική τού ‘αυτούς έχουμε, αυτούς ψηφίζουμε’ πέρα από την τραγική της αφέλεια, συμπαρασύρει το θεσμό της πόλης ακόμα πιο χαμηλά στις προσδοκίες των πολιτών.

Καμία ημιμαθής κοινωνία δεν είναι ικανή να αντισταθεί στο λαϊκισμό, στη μη επαληθευμένη είδηση που διασπείρεται εύκολα μέσα της αλλά και στον εκμαυλισμό τής πολιτικής ζωής, η οποία συχνά ιδιοποιείται από τους διαχειριστές τής εξουσίας και μετατρέπεται σε προσωπικό και ιδιόκτητο πεδίο δόξης.