Οι εκλογές στη Γαλλία ομοίαζαν σχεδόν με αναμονή θανάτου. Θανάτου της Δημοκρατίας που έμοιαζε ανήμπορη να αντισταθεί απέναντι στον ανορθολογισμό του σωβινισμού και μιας στοχευμένης κι επιτηδευμένης ρητορικής διαχωρισμών που τόσο έχουν πληγώσει την Ευρώπη κατά το παρελθόν.

Γιατί αυτό που μένει άλλωστε στην Ιστορία κι αυτό που τελικά μετρά για το μέλλον δεν είναι τίποτα άλλο παρά αυτό που πείθονται να θέλουν οι λαοί. Εμείς οι Έλληνες ειδικά, το ξέρουμε καλύτερα από άλλους, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι…

Οι τελευταίες τριάντα ημέρες του πολέμου στην Ουκρανία έχουν καταφανώς αποδείξει πως οι κοινωνίες δεν αντιμετωπίζονται πλέον ως μια λογική και συναισθηματική δημιουργία αλλά ως μια εργαλειοθήκη επίτευξης στόχων. Φονικές μηχανές που σκοτώνουν εναντίον οικονομικών κυρώσεων, ένας πόλεμος αληθινός του παραλόγου με πρωταγωνιστή για ακόμα μια φορά την πολύτιμη ζωή που γίνεται πρώτη ύλη στην κρεατομηχανή παραγωγής χρήματος στην πιο αηδιαστική και αποκρουστική της μορφή!

Όσο πιο ψηλά μπορούσε για να ακουστεί το κλάμα μου μακριά, να το ακούσει η μαμά. Δεν μπορεί, θα με ακούσει, σκέφτηκα. Εμείς οι ήρωες άλλωστε κλαίμε δυνατά!