Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.
Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.
Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;
Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;
Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.
Τα μεγάλα ποσοστά αποχής αποδεικνύουν ότι η Ευρώπη έχει πάψει να (φαίνεται πως) είναι ωφέλιμη στον πολίτη, ο οποίος δικαιολογημένα ενδεχομένως να θεωρεί ότι θεσμός της Ε.Ε. είναι πολιτικά άσαρκος, λιποβαρής και πιθανόν μη νομιμοποιημένος πια να εκπροσωπήσει και να διαχειριστεί τα ανθρώπινα συμφέροντά του.
Η ελληνική κοινωνία δικαιούται να προβάλλει γόνιμα τους στόχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να τους διεκδικήσει όχι τυπικά αλλά με συνέπεια και επάρκεια και να κατοχυρώσει το δικαίωμα τής ισότιμης συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή πολιτική εμπειρία. Ούτε η ηλιθιότητα της «χαλαρής» ή τιμωρητικής ή κομματικής ψήφου χωρεί σε μια τόσο σημαντικά σοβαρή πολιτική υπόθεση ούτε βεβαίως η επιλογή υποψηφίων με βαρύνον κριτήριο επιλογής την αναγνωρισιμότητά τους.
Οι Άγγλοι λένε ότι για να καταλάβεις κάποιον πρέπει να μπεις στα παπούτσια του. Ιδανικά, η ρήση αυτή των ιθαγενών της Γηραιάς Αλβιώνας θα μπορούσε να λειτουργήσει εξόχως αποδοτικά για την ελληνική κοινωνία αν οι πολιτικοί της μπορούσαν και ήθελαν πράγματι να μπουν ενσυνειδήτως στα παπούτσια των πολιτών της. Όμως, η εξαθλιωτική γεύση της σύγχρονης καθημερινότητας, την οποία εφιαλτικά βιώνει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας μας, λειτουργεί αποτρεπτικά προς την υιοθέτηση αυτής της -πολιτικής- νοοτροπίας για τους αιρετούς άρχοντες, οι οποίοι προτιμούν τα δικά τους, ακριβά, περίτεχνα και άνετα υποδήματα!
Συμπληρώθηκαν ήδη εκατό ημέρες από την έναρξη της νέας αυτοδιοικητικής περιόδου και θα ήταν απολύτως αυτονόητο η πολιτική πρακτική να έχει δρασκελίσει και να έχει αφήσει πίσω της το κομμάτι εκείνο των αφηρημένων εντυπώσεων και των γενικόλογων κι ευφραντικών προεκλογικών υποσχέσεων και να έχει μετουσιωθεί σε ρεαλιστική καθημερινή πράξη. Οι εκατό ημέρες άλλωστε από την έναρξη κάθε καινούριας πολιτικής περιόδου δεν είναι ούτε ένα ασήμαντο ψυχολογικό όριο ούτε ένας αυθαίρετος χρονικός προσδιορισμός, αντιθέτως, φανερώνει εν τοις πράγμασι αφενός το επίπεδο της ουσιαστικής πολιτικής προετοιμασίας πριν την ανάληψη της εξουσίας και αφετέρου τη λειτουργική ετοιμότητα ανάληψης της πραγματικής διοικητικής ευθύνης.
Η φτώχεια δεν είναι μια τυχαία κατάσταση, είναι αποτέλεσμα πολιτικών αποφάσεων.
Η Φύση, όποια τελικά κι αν είναι αυτή, δεν είναι μια στατική κατάσταση αλλά μια διαρκώς εξελισσόμενη διαδικασία, η οποία δεν είναι δυνατόν να εγκιβωτιστεί στα ασφυκτικά πλαίσια της ανθρώπινης αντίληψης με κανόνες μαθηματικούς ή θρησκευτικούς ή ακόμα και φιλοσοφικούς. Ως εκ τούτου, λόγω της -εκστατικής για τον άνθρωπο- αχρονικότητάς της δεν είναι δυνατόν να διαθέτει παγιωμένη συλλογιστική, κατά τα ανθρώπινα πρότυπα, ώστε να καταστεί παραγωγός ηθικών κανόνων.
Η Δημοκρατία δεν είναι απλώς μια χρηστική κοσμοθεωρία που ενεργεί εργαλειακά σε πολιτικό και πολιτειακό επίπεδο, αντίθετα, είναι ένας σημαντικός δημιουργός ανθρωποκεντρικών θεσμών και αξιών, έστω κι αν ενίοτε αυτές είναι φθαρτές στο διάβα του χρόνου. Είναι επίσης, ένας από τους σπουδαιότερους καταλύτες που μετουσιώνουν τον ατομικό ανθρώπινο βίο σε έλλογη κοινωνική συνύπαρξη καθιστώντας τη ζωή και την καθημερινότητα προνόμιο και όχι αιτιοκρατικό άχθος.