Όταν η θάλασσα έχασε την αλμύρα της

Όταν η θάλασσα έχασε την αλμύρα της   …και το αμπέλι έπαψε να σταλάζει γλυκό κρασί,   …ξυπνήσαμε από ύπνο φοβερό, θαρρείς και για χιλιάδες χρόνια τα μεγάλα όνειρα θάφτηκαν κάτω από ματωμένους σταυρούς κι αγάπη μισερή. Δεν έμεινε κανείς να λαχταρά την επιθυμία, να ζητά της Φύσης τις κλειστές πόρτες για να ανοίξει, να […]

Κώστας Θερμογιάννης

23.09.2019

Όταν η θάλασσα έχασε την αλμύρα της

 

…και το αμπέλι έπαψε να σταλάζει γλυκό κρασί,

 

…ξυπνήσαμε από ύπνο φοβερό, θαρρείς και για χιλιάδες χρόνια τα μεγάλα όνειρα θάφτηκαν κάτω από ματωμένους σταυρούς κι αγάπη μισερή. Δεν έμεινε κανείς να λαχταρά την επιθυμία, να ζητά της Φύσης τις κλειστές πόρτες για να ανοίξει, να δει τα μεγάλα μυστικά. Πισωπατάμε, σκιαζόμαστε να αφουγκραστούμε τις μέρες που έρχονται γιατί οι πλάτες μας είναι αδύναμες για να τις σηκώσουν. Επαναπαυθήκαμε σε παραμύθια ψεύτικα που τάζουν μεγάλες υποσχέσεις. Το φορτίο της κληρονομιάς που θα παραδώσουμε δεν είναι δικό μας, το έχουμε κλέψει από τους καιρούς που οι όμοιοί μας τολμούσαν να κοιτάζουν προς τα πάνω, έστω και με θράσος καμιά φορά.

Οι κόκκινες φλέβες έγιναν άσπρες από το φόβο γιατί μάθαμε να αγνοούμε τους ποιητές κι αυτοί για να μας τιμωρήσουν μάς ξέχασαν. Φαρμακώσαμε τη σκέψη ποτίζοντάς τη με αδιαφορία και δόγματα ξένα στη γενιά μας. Ψάξαμε για κήπους ανύπαρκτους και χαθήκαμε στην άγονη άμμο, η σκόνη μάς τύφλωσε κι εμείς χαμογελάμε ελπίζοντας πως παρακάτω, στην άλλη σελίδα, μπορεί και στην άλλη ζωή, θα βρούμε τα χρώματα τα αληθινά. Ήμασταν παντού και τώρα δεν είμαστε πουθενά, είχαμε το αθάνατο νερό και το ανταλλάξαμε με χαρτιά συγχώρεσης και κυριακάτικες παραστάσεις ανάγκης.

Αργότερα… Αργότερα παραδοθήκαμε αυτοθέλητα στη λαγνεία μερικών τετραγωνικών μέτρων χώματος πίσω από τους φράκτες που ορθώσαμε για να ξεχωρίσει ο ένας απ’ τον άλλον. Πουλήσαμε το αδιανόητο, τη γη, το νερό, το μέλλον. Βγάλαμε από την εξίσωση τα σημαντικά και κρατήσαμε τα ασήμαντα. Πού είναι τούτες οι άγιες λέξεις πια; Πού είναι το φιλότιμο; Πού η θαλπωρή και πού η άμιλλα; Ό,τι δεν μεταφράζεται στη γλώσσα των αργυραμοιβών το ξεχάσαμε, το πετάξαμε στη θάλασσα για να λησμονηθεί, γι’ αυτό χάθηκε η αλμύρα της. Ξηλώσαμε τα δομικά μας στοιχεία. Κι εκείνος ο ακρογωνιαίος λίθος, ο έρωτας, μάς είπαν πως είναι ίδιος με την αγάπη. Πόσο λάθος κάνουν και πόσο εύκολα τους πιστέψαμε!

Είναι αργά να ζητήσουμε πια ευθύνες, το σπαθί του Μέγα βασιλιά δεν άφησε περιθώρια, χάραξε πολιτική χιλιετιών πάνω στη Γη. Κι όμως, μπορούμε να ξεθάψουμε τα όνειρα, μπορούμε να τρυγήσουμε το αμπέλι και να βγάλουμε γλυκό κρασί. Μπορούμε να κάνουμε τη θάλασσα αλμυρή και πάλι για να μπορούν οι ιδέες να ταξιδεύουν πάνω στον αφρό της. Μπορούμε να φέρουμε ξανά τον ουρανό εδώ κάτω, στη γη, να νιώσουμε το μεγαλείο του, να τον στίψουμε να πιούμε τη θεϊκή του ουσία. Αλλά δεν το κάνουμε. Κι αναρωτιόμαστε κάθε που ο ήλιος την αυγή τρυπώνει απ’ το παράθυρο και μάς αγγίζει με το ανάλαφρο χάδι της ζωής, αν ονειρευόμαστε κι αν ακόμα βρισκόμαστε σε ύπνο βαθύ. Ή αν ξυπνήσαμε. Ίσως κάποτε μάθουμε. Ίσως… Οι άγιες πέτρες πάντως μα και τα όμορφα μάρμαρα κάνουν ακόμα υπομονή!

Διαβάστε κι αυτά

Τι θα συμβεί το 2023;

Τι θα συμβεί το 2023;

Είναι τουλάχιστον αφελές να προσπαθήσει κανείς να προβλέψει τα μελλούμενα, είναι όμως εξαιρετικά χρήσιμο να οριοθετήσει με αντικειμενικότητα τα γεγονότα που έχουν ήδη συμβεί και με τρόπο γραμμικό να τα προβάλει στο μέλλον ώστε να μπορέσει να κατανοήσει τη λογική...

Οι εκλογές, τα φύκια και τα γυαλιστερά βερνίκια!

Οι εκλογές, τα φύκια και τα γυαλιστερά βερνίκια!

Η αιτιοκρατία, ως φιλοσοφική αντίληψη που απασχολεί την ανθρώπινη σκέψη ήδη από τα αρχαία χρόνια, αποδέχεται τη νομοτελειακή συνάφεια του γεγονότος με την αιτία που το προκάλεσε ως μια αναπόδραστη ειμαρμένη. Αν λοιπόν δεχτούμε ως αληθινή τη θεωρία της αιτιοκρατίας κι...

Προτυποκτόνες κοινωνίες

Προτυποκτόνες κοινωνίες

Η αυτογνωσία μιας κοινωνίας αποτελεί ίσως τον σημαντικότερο συνδετικό ιστό με τον οποίο διασυνδέονται ψυχολογικά οι πολίτες - μέλη που την αποτελούν, διαδραματίζοντας καθοριστικό ρόλο στην ενίσχυση των κοινοτικών τους σχέσεων και στη διαμόρφωση των αξιών και της...

1 Σχόλιο

  1. Γιώργος Παυλίδης

    Εξαιρετικό !! Από τα καλύτερα σου !! Πικρές αλήθειες λογοτεχνικότατα δοσμένες !

    Απάντηση

Αφήστε ένα σχόλιο