Η πρακτόρευση τής αριστείας στην Ελλάδα έχει, τα τελευταία χρόνια, αναδειχτεί δυστυχώς σε κρατική ανάγκη! Άνθρωποι σε θέσεις κλειδιά για το μέλλον τής χώρας, αγνοώντας ή -ακόμα χειρότερα- χωρίς να αντιλαμβάνονται την πραγματική κατάσταση τής κοινωνίας και των θεσμών των οποίων τη διαχείριση έχουν αναλάβει την ευθύνη, αποφασίζουν χωρίς να έχουν κατανοήσει την ελληνική φύση και το ίδιο το πνεύμα των Ελλήνων. Ο Χρήστος Γιανναράς, στο άρθρο του στην Καθημερινή με τίτλο «Γιατί διαχειρίζονται πρωτάρηδες τα ουσιώδη;»[1] κάνει μια εύστοχη ερώτηση: «Γιατί, κατά κανόνα, τα υπουργεία Εξωτερικών, Παιδείας και Τοπικής Αυτοδιοίκησης τα αναθέτουμε σε πρωτάρηδες ερασιτέχνες;».
Αυτές τις ημέρες βρίσκεται σε δημόσια διαβούλευση το νομοσχέδιο του Υπουργείου Παιδείας με τίτλο «Αναβάθμιση του σχολείου και ενδυνάμωση των εκπαιδευτικών». Το άρθρο 85 του εν λόγω νομοσχεδίου έρχεται να αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η κατανομή των μαθητών στα τμήματα κι από αλφαβητικός που ισχύει σήμερα εισάγει τρία νέα κριτήρια. Την ποσοτική αναλογία μαθητών / μαθητριών, τις ειδικότερες μαθησιακές ανάγκες των μαθητών και τη διαμόρφωση ομάδων με στόχο τη διευκόλυνση της κοινωνικής ένταξης και μαθησιακής προόδου των μαθητών/τριών, οι μεταβολές δε, στη σύνθεση των τμημάτων θα μπορούν να γίνονται καθ’ όλη τη διάρκεια του έτους. Εν ολίγοις, θα είναι δυνατή η δημιουργία τμημάτων με μόνο «καλούς» ή «μέτριους» μαθητές, με μαθητές συγκεκριμένης οικογενειακής, κοινωνικής ή εθνικής καταγωγής κλπ. Θεσμοθετείται δηλαδή ο διαχωρισμός με βάση κριτήρια αμιγώς ρατσιστικά, γεγονός το οποίο θα συνδράμει στη δημιουργία ενός σχολείου που από μόνο του θα διδάσκει την ανισότητα μέσα από τον παιδαγωγικό ρατσισμό τον οποίο επιχειρεί να εισάγει.
Είναι εξόχως αυθαίρετη η σκέψη πως η επιλογή και η ‘διαλογή’ μπορεί να λειτουργήσει θετικά μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Διότι αφ’ εαυτού της η εκπαίδευση απαιτεί τον πλουραλισμό και τη διαφορετικότητα, διότι το ζωντανό παράδειγμα είναι αυτό που γίνεται βίωμα, διότι η ισότητα και η ισοτιμία στο πλαίσιο μιας τάξης ενός σχολείου είναι εκείνο που διδάσκει ο δάσκαλος χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξει κάποιο βιβλίο! Πώς θα διδάξει άλλωστε μια κοινωνία στα παιδιά της τη Δημοκρατία, την ανοχή, το σεβασμό στον συνάνθρωπο, την ελευθερία, το μέτρο, τον αυτοπροσδιορισμό μα και την αναγνώριση του συμμαθητή- συνανθρώπου ως φορέα ίσων δικαιωμάτων αν τα τμήματα είναι διαχωρισμένα σε άριστους και όχι άριστους, σε πατρικίους και πληβείους;
Ο νόμος πρέπει να είναι προσαρμοσμένος στον λαό και όχι ο λαός στον νόμο, ούτε καν οι Θείοι νόμοι δεν έχουν παραβεί αυτό το αξίωμα. Καθιστώντας το διαχωρισμό και τον αθέμιτο ανταγωνισμό ως εκπαιδευτικό κριτήριο μέσα στο μυαλό του μαθητή (αλλά και του γονέα του), ο κοινωνικός αυτοματισμός εισάγεται πλέον στη διδακτέα ύλη των σχολείων με τη μορφή ενός απειλητικού φαντάσματος που θα καταρρακώσει τελικώς τη σάρκα μα και το πνεύμα τής εκπαιδευτικής διαδικασίας. Ενδεχομένως κι ο πιο ανερυθρίαστα κυνικός λάτρης τής ‘αριστείας’ δε θα μπορούσε να αμφισβητήσει αυτή τη δυσάρεστη εξέλιξη. Από την άλλη, μέσα ακόμα και στο πιο συμπλεγματικό γραφείο σύνταξης νομοθετημάτων απαιτείται και οφείλεται σεβασμός στους ανθρώπους που αύριο θα στελεχώσουν ολόκληρη τη χώρα. Στους ανθρώπους που μέσα από τα θρανία θα μάθουν πως όλοι πρέπει να παλέψουν για τη θέση τους σ’ αυτόν τον κόσμο επί ίσοις όροις και που είναι αδιανόητο να γίνεται προσπάθεια να τους στερηθεί αυτό το όνειρο από την πρώτη κιόλας τάξη τού Δημοτικού Σχολείου.
Η αποτυχία τού πολιτικού υπάρχει περίπτωση να μην συνεπάγεται και αποτυχία πολιτικής, στην εν λόγω περίπτωση όμως τούτο δεν φαίνεται να ισχύει. Με την εισαγόμενη αυτή διάταξη του άρθρου 85 είναι σαν να κόβεται η Εκπαίδευση στα δύο, από τη μια το αλάθητο των νομοθετούντων κι από την άλλη η ύψιστη ευθύνη των Εκπαιδευτικών που ως Δάσκαλοι είναι βέβαιο πως δεν θα επιτρέψουν να γίνει πράξη ο νόμος σ’ αυτό του το σημείο. Ένα σημείο που μοιάζει όντως πως έχει γραφτεί από κάποιον ερασιτέχνη πολιτικό επιβεβαιώνοντας τον Γιανναρά, και που θέτει εν αμφιβόλω το ίδιο το μέλλον της χώρας. Αλλά επειδή παρ’ ολίγον μέλλον… δε χώρεσε ποτέ στο σκεπτικό του Έλληνα, θα κληθούν και πάλι οι Εκπαιδευτικοί να σηκώσουν το βάρος τού τόπου στους ώμους τους!
[1] Πηγή: https://www.kathimerini.gr/opinion/561302353/giati-diacheirizontai-protarides-ta-oysiodi/