Ακολουθήστε με στο Facebook

Γράφει ο Τσαρλς Μπουκόβσκι[1] στο ποιήμά του «Παγιδευμένος»[2]

[…]

δεν της

κρατάω μίσος.

δεν έκανε

τίποτα

ασυνήθιστο.

μα από ’κείνη

μόνο το ασυνήθιστο

ζητούσα.

Ζητώ δύο φορές τη συγχώρεσή σου αγαπητέ αναγνώστη, μια γιατί απομόνωσα τούτο το κομμάτι των σκέψεων τού ποιητή κι ακόμα μία γιατί θα προσπαθήσω να αλλάξω την αρχική του σκέψη και πρωταγωνίστρια στο ποίημα αυτό θα κάνω τη ζωή. Τη δική μας ζωή, τη ζωή μας, το βίο μας, τις ανάσες που δικαιούμαστε να ανασάνουμε σε τούτο τον κόσμο τον μεθυσμένο από τη συνήθεια. Αναλογίζομαι λοιπόν τι κάνουμε με τη ζωή που μας κληροδοτήθηκε κι έχουμε στα χέρια μας κι η απάντηση έρχεται σχεδόν αβίαστα. Οι περισσότεροι από εμάς,… τίποτα ασυνήθιστο, κι ας λείπει από τα όνειρά μας το συνηθισμένο. Κι έτσι, μαζί με τις χαμένες μας μέρες χάνεται κι ο πολιτισμός που οφείλουμε να σμιλέψουμε στον καιρό του χρόνου που μας αναλογεί για να τον παραδώσουμε φρέσκο και ζωντανό στα παιδιά μας. Αποποιούμαστε σχεδόν σε κάθε δευτερόλεπτο και σε κάθε μας ανάσα τη σημαντικότατη αυτή ευθύνη κι ο ιστορικός του μέλλοντος, σε δυο, τρεις, πέντε αιώνες από σήμερα θα γράψει για μας: «Είχαν έξυπνα τηλέφωνα, έξυπνα ρολόγια, έξυπνα αυτοκίνητα ακόμα κι έξυπνα ψυγεία είχαν αλλά οι ίδιοι ήταν ηλίθιοι! Δεν έζησαν ούτε μια μέρα για τον έρωτα, για την αγάπη, για τη χώρα και τον πλανήτη τους, έζησαν απλώς για να είναι καταναλωτές τεχνητής εξυπνάδας ή τεχνηέντως κατασκευασμένης ιστορίας και δημοκρατίας μα και πλαστικού πολιτισμού».

Θα συμφωνήσουμε ενδεχομένως πως κάποια πράγματα είναι δύσκολο να αλλάξουν, οι αλλαγές άλλωστε συνήθως δεν αρέσουν. Η αποφλοίωση του συστήματος, για δει κανείς εντός του και να αποφασίσει τι είναι καλό και τι όχι, σημαίνει ταυτόχρονα και ανάληψη ευθύνης από το σύνολο των πολιτών και της κοινωνίας. Η ευθύνη πάντοτε είναι ένα βαρύ πράγμα για το σηκώσει κανείς. Γι’ αυτό μάθαμε να φονεύουμε χωρίς να κινούμε υποψίες, πρώτο θύμα η συλλογική συνείδηση, δεύτερο η ατομική μας και τρίτο η δικαιοσύνη που κοιτάζει αδιάφορα αλλού. Το «αλλού» άλλωστε πάντα δίνει το καλύτερο άλλοθι. Οι δυτικές κοινωνίες, εκστασιασμένες με τα έξυπνα προγράμματα των υπολογιστών και των τηλεφώνων, τα προγράμματα που βάζουν τάξη στη ζωή μας και τη ζωή μας σε τάξη, μοιάζουν στα μάτια του παρατηρητή σαν να ψέλνουν σε καθημερινή βάση την νεκρώσιμη ακολουθία του πολιτισμού που θα γεννούσε το σήμερα για να κληροδοτήσει στο αύριο. Του πολιτισμού που μάλλον δε θα έρθει ποτέ γιατί έχει ήδη θαφτεί, πριν ακόμα καλά καλά γεννηθεί, κάτω από τόνους πεταμένων έξυπνων συσκευών που ολοκλήρωσαν τον κύκλο της ζωής τους. Και τι απομένει για να αλλάξει αυτό; Όχι κάτι σπουδαίο, απλώς να θυμηθούμε το χρέος μας απέναντι στο χρόνο που θα έρθει αύριο. Μια μικρή επανάσταση χρειάζεται και τίποτα άλλο. Είναι αυτό που τόσο απλά και όμορφα έγραψε ο Μπουκόβσκι, η αναζήτηση του ασυνήθιστου! Είναι η διατήρηση στην ψυχή μας της μοναδικής αίσθησης της στιγμής που το λουλούδι ανοίγει και φανερώνει στο σύμπαν την ομορφιά και το πολύτιμο άρωμά του, αυτό που βλέπουν τα μάτια μας στη φύση και όχι εκείνο της οθόνης. Είναι το θαύμα τού να αψηφά την πεπατημένη όχι γιατί πρέπει αλλά γιατί θέλει να αλλάξει τη φθίνουσα ομορφιά της ζωής του, της αληθινής όχι της ψηφιακής. Είναι η συνειδητοποίηση πως η ύπαρξή του κρέμεται από ένα αδύναμο καρφί στον τοίχο της ειμαρμένης το οποίο ανά πάσα στιγμή είναι έτοιμο να πέσει στο πάτωμα κι όμως να αδιαφορεί για τη βαρύτητα που για τον ίδιο δεν αποτελεί πια νόμο φυσικό. Είναι να αγαπά την ευθύνη, να διψά για σεισμό, να λαχταρά την αλητεία, εκείνη που καταδικάζουν οι υπηρέτες με τις κολλαριστές γραβάτες. Τούτος ο πολίτης – επαναστάτης δεν είναι μόνος, επαναστάτες υπάρχουν παντού, όλοι άλλωστε ονειρεύονται. Προσοχή ωστόσο γιατί οι επαναστάσεις καμιά φορά πετυχαίνουν, ακόμα και οι μικρές, οι επαναστάτες όμως σχεδόν πάντα αποτυχαίνουν στον καιρό και στον τόπο τους. Μια τέτοια όμορφη κι αληθινή αποτυχία εντούτοις αξίζει όσο χίλιες ζωές κι όλα τα ‘πιθανόν’ του κόσμου!


[1] Ο Χένρι Τσαρλς Μπουκόβσκι ήταν Αμερικανός ποιητής και συγγραφέας, που έζησε κυρίως στο Λος Άντζελες. Έγραψε πάνω από 50 βιβλία, καθώς και πολλά μικρότερα κομμάτια, και έχει αναγνωριστεί ως πολύ σημαντικός για το είδος του (πηγή: Wikipedia)

[2] Τσαρλς Μπουκόβσκι – Ποιήματα – Μετάφραση Γιάννη Λειβαδά – Εκδόσεις ΗΡΙΔΑΝΟΣ – 2007

Από το άρθρο

Ο ιστορικός του μέλλοντος, σε δυο, τρεις, πέντε αιώνες από σήμερα θα γράψει για μας: «Είχαν έξυπνα τηλέφωνα, έξυπνα ρολόγια, έξυπνα αυτοκίνητα ακόμα κι έξυπνα ψυγεία είχαν αλλά οι ίδιοι ήταν ηλίθιοι! Δεν έζησαν ούτε μια μέρα για τον έρωτα, για την αγάπη, για τη χώρα και τον πλανήτη τους, έζησαν απλώς για να είναι καταναλωτές τεχνητής εξυπνάδας ή τεχνηέντως κατασκευασμένης ιστορίας και δημοκρατίας μα και πλαστικού πολιτισμού».

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;

Αρθρογραφία
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.

Αρθρογραφία
Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!
Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!

Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!

Τα μεγάλα ποσοστά αποχής αποδεικνύουν ότι η Ευρώπη έχει πάψει να (φαίνεται πως) είναι ωφέλιμη στον πολίτη, ο οποίος δικαιολογημένα ενδεχομένως να θεωρεί ότι θεσμός της Ε.Ε. είναι πολιτικά άσαρκος, λιποβαρής και πιθανόν μη νομιμοποιημένος πια να εκπροσωπήσει και να διαχειριστεί τα ανθρώπινα συμφέροντά του.

Αρθρογραφία
Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!
Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!

Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!

Η ελληνική κοινωνία δικαιούται να προβάλλει γόνιμα τους στόχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να τους διεκδικήσει όχι τυπικά αλλά με συνέπεια και επάρκεια και να κατοχυρώσει το δικαίωμα τής ισότιμης συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή πολιτική εμπειρία. Ούτε η ηλιθιότητα της «χαλαρής» ή τιμωρητικής ή κομματικής ψήφου χωρεί σε μια τόσο σημαντικά σοβαρή πολιτική υπόθεση ούτε βεβαίως η επιλογή υποψηφίων με βαρύνον κριτήριο επιλογής την αναγνωρισιμότητά τους.

Αρθρογραφία
Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!
Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!

Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!

Οι Άγγλοι λένε ότι για να καταλάβεις κάποιον πρέπει να μπεις στα παπούτσια του. Ιδανικά, η ρήση αυτή των ιθαγενών της Γηραιάς Αλβιώνας θα μπορούσε να λειτουργήσει εξόχως αποδοτικά για την ελληνική κοινωνία αν οι πολιτικοί της μπορούσαν και ήθελαν πράγματι να μπουν ενσυνειδήτως στα παπούτσια των πολιτών της. Όμως, η εξαθλιωτική γεύση της σύγχρονης καθημερινότητας, την οποία εφιαλτικά βιώνει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας μας, λειτουργεί αποτρεπτικά προς την υιοθέτηση αυτής της -πολιτικής- νοοτροπίας για τους αιρετούς άρχοντες, οι οποίοι προτιμούν τα δικά τους, ακριβά, περίτεχνα και άνετα υποδήματα!