Στων πορθημένων οχυρών
τα τσιμεντένια ερείπια, σπόρος δεν απομένει
Απόστολος Παλιεράκης[1]
Στη γεωγραφία των τόπων, των ανθρώπων και των ιδεών, ανέκαθεν η Ιστορία έχτιζε συνθήκες, είτε σταθερές είτε εφήμερες. Ποτέ όμως ανεξίτηλα γραμμένες πάνω στους χάρτες που απεικονίζουν σύνορα, το μελάνι που χωρίζει τις χώρες δε θα στεγνώσει ποτέ πάνω σ’ αυτούς, έτσι το θέλει ο άνθρωπος. Έχουν υπάρξει στο χρόνο πολλές στιγμές που ένα δευτερόλεπτο ήταν αρκετό για να γραφτούν εκ νέου αυτοί οι χάρτες μα και το μέλλον διαφορετικά από ό,τι το είχαμε φανταστεί. Τελευταίο τέτοιο δευτερόλεπτο ήταν εκείνο που χώρισε τον Ιανουάριο από τον Φεβρουάριο του 2020 και το Ηνωμένο Βασίλειο αποχώρησε από τη σπορά της Ευρώπης και διαβαίνει πια δρόμο χωριστό.
Ο Όμηρος έφτιαξε τον Δούρειο Ίππο και κυρίευσε την Τροία, μα δεν τον άφησε εκεί, να σαπίσει στα γκρεμισμένα ερείπια της κυριευμένης πόλης. Οι Δαναοί όταν γύρισαν νικητές στον τόπο τους τον έφεραν μαζί τους. Κι εκείνος, σαν κάποια κατάρα θεϊκή απ’ τις κορυφές του Ολύμπου, τούς κατατρέχει από τότε και γκρεμίζει κάθε λίγο όλα τα τείχη γύρω τους, τους αφήνει γυμνούς κι εκτεθειμένους μπροστά στην ιστορία, ποτέ δεν έπαψε ο Δούρειος Ίππος να στοιχειώνει τους Έλληνες. Κι έμειναν μόνοι να παλεύουν με τη μοναξιά τους, θαρρεί κανείς πως είναι πρόωρα γερασμένοι και δεν έχουν τη δύναμη να αντισταθούν ούτε στα πιο αφελή τραγούδια των Σειρήνων που εκπέμπονται τα ψηλά πολιτικά μπαλκόνια.
Ο ξύλινος ίππος κρύβει μέσα του αυτό που χρόνια τώρα αναζητούμε αλλά δεν μπορούμε, ή μάλλον δε θέλουμε, να αποκωδικοποιήσουμε. Την ορμή μας προς θύελλες και ουτοπίες. Κίβδηλες ουτοπίες φτιαγμένες όχι με υλικά ονείρων αλλά με φθαρτή ύλη υποσχέσεων. Και πού φτάσαμε; Να πολεμούμε πάντα υπό σκιά. Σκιά φόβου, σκιά εξαρτήσεων, σκιά απόγνωσης και δουλοπρέπειας. Φυτρώνει ο σπόρος στη σκιά; Μονάχα αν ανήκει στους εκλεκτούς που απολαμβάνουν ‘ισονομία’ σε δόσεις τραγικά ύποπτες και μπορούν να αγοράζουν ψήφους ώστε να πέφτει τεχνητό φως στις σκιές τους και μάλιστα με αναδρομική ισχύ! Ψήφους για μια φανέλα αδειανή, για μια ομάδα (ποδοσφαιρική). Κι ύστερα αναρωτιέται ο πολίτης που περπατά στους άδειους από ζωντάνια δουλειάς και ανάπτυξης δρόμους γιατί είμαστε αιώνες τώρα μόνοι, έρμαια μιας θλιβερής ματαιοδοξίας που πρέπει να πεθάνει αν θέλουμε να ζήσουμε εμείς όπως μας αρμόζει. Πρέπει να το πάρουμε απόφαση, κανείς αμόρφωτος δε θα γίνει ποτέ Όμηρος. Και κάτι ακόμα. Η Δημοκρατία δεν είναι δύσκολο να πεθάνει, ίσως έχει πεθάνει ήδη κι απλώς εθελοτυφλούμε στις εννιά η ώρα κάθε βράδυ μπροστά στα δελτία ειδήσεων. Στα δελτία τύφλωσης και κώφωσης. Κι όσο δεν βλέπουμε και δεν ακούμε θα είμαστε μόνοι. Μόνοι αγκαλιά με το φανταχτερό μας τίποτα. Θα ζούμε στη θλιβερή μοναξιά μας μέσα στη γεωγραφία του πλανήτη, κομπάζοντας βέβαια για καιρούς παρελθοντικούς μέσα στην ψευδεπίγραφη ματαιοδοξία μας. Οι καιροί όμως τρέχουν, το μέλλον κάθε στιγμή γίνεται παρελθόν, ποτέ δε μένει στάσιμο εκτός… κι αν ζει κανείς στην Ελλάδα. Στη χώρα που πάντα ακολουθεί ιδρωμένη από τότε που έγινε κράτος. Ίσως μονάχα ένα πράγμα να χρειάζεται για να διώξει επιτέλους το Δούρειο Ίππο από τα γκρεμισμένα μας τείχη. Να αλλάξουν οι καθρέφτες. Οι δικοί μας καθρέφτες. Να γίνουν ρευστοί σαν το τρεχούμενο νερό ώστε τα είδωλα μέσα τους ποτέ να μη νιώθουν σιγουριά. Χειρότερο σαράκι δεν υπάρχει.
[1] Από το ποίημα «Ένζυμη δράση». Απόστολος Παλιεράκης – Ποιητική συλλογή «ΑΝΕΤΟΙΜΟΣ ΣΕ ΤΡΙΚΥΜΙΑ» – Εκδόσεις Μανδραγόρας – 2018