Ακολουθήστε με στο Facebook

Σε μια κουρασμένη κοινωνία όπως αυτή του δυτικού κόσμου, σε μια κοινωνία που θα μπορούσε κανείς να τη χαρακτηρίσει μεταιχμιακής ηλικίας, ξεγυμνωμένη από αξίες και χωρίς κάποιο σαφή στόχο, είναι σχεδόν βέβαιο πως ο πολίτης μη έχοντας μια στέρεη βάση ιδανικών θα αναζητήσει εναγωνίως ινδάλματα προκειμένου να ταυτιστεί. Να χαράξει την πορεία στο αύριο σύμφωνη με την πορεία εκείνων που θαυμάζει. Δεν είναι άλλωστε εύκολο πράγμα να δώσει κανείς μορφή στα όνειρά του όταν στερείται προτύπων. Ούτε να δώσει υπόσταση στην κενή και μονοσύλλαβη ζωή του όταν κάθε αύριο μοιάζει απελπιστικά ίδιο με το χθες.

Δεν έχει περάσει πολύς καιρός από τη στιγμή που η ελληνική κοινή γνώμη σάστισε μπροστά στην είδηση ότι η κυρία Αντωνιάδου ως επιστημονική αξία ίσως να μην είναι αυτό που μέχρι εχθές πίστευε. Όχι μόνο η κοινωνία της Ελλάδας αλλά και ένα μεγάλο μέρος του δυτικού κόσμου συνειδητοποίησε μέσα σε μια στιγμή πως είναι απολύτως δυνατόν να χτιστεί με εξαιρετική άνεση μια επίπλαστη πραγματικότητα η οποία να εκληφθεί ως αληθινή. Την ίδια ακριβώς στιγμή, χωρίς δεύτερη σκέψη, το ίνδαλμα του χθες έγινε το θύμα του σήμερα στην αρένα της κρίσης και της επίκρισης. Όλοι εμείς οι αναμάρτητοι ρίξαμε το λίθο της καταδίκης όχι γιατί στ’ αλήθεια θελήσαμε να βάλλουμε εναντίον του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά επειδή νιώσαμε προδομένοι από το ίδιο το σύστημα των αξιών που δημιουργήσαμε και πιστεύουμε δογματικά πια. Ταυτόχρονα, κι αυτό λειτούργησε ως μια πρόσκαιρη βαλβίδα εκτόνωσης, ξεσπάσαμε βουβά και υποσυνείδητα απέναντι στην αλυσίδα της σκλαβιάς που περασμένη από άνθρωπο σε άνθρωπο έχει κυκλώσει τον πλανήτη, που σβήνει τις λέξεις, που κάνει τους ανθρώπους βουβούς και μοναχικούς, που ενισχύει τη δύναμη της νύχτας μέσα στην αλήθεια. Η αλυσίδα αυτή δεν είναι άλλη από τη δικτατορία της εικόνας και του φαίνεσθαι που έχει επιβληθεί στις κοινωνίες μας κι έχει καλλιεργηθεί μέσα από τα ΜΜΕ και τα κοινωνικά δίκτυα. Το ατομικό φαίνεσθαι και η προβολή τού ‘είναι’ μας αποτελεί πια θέσφατο και «ιερή» υποχρέωση για καθένα από εμάς στις μέρες μας κι ας είναι στηριγμένο ενίοτε σε πήλινα πόδια. Ένας ξέφρενος και μαζικός ψυχαναγκασμός, απόρροια των ανεκπλήρωτων ονείρων που κοστίζουν πολύ σε ιδρώτα για να γίνουν πραγματικότητα αληθινή. Θεέ μου, σε τι κίβδηλη πραγματικότητα ζούμε πια…

Παραπλανημένες κοινωνίες και κόσμος που βραδιάζει, μιλάμε μια καινοφανή γλώσσα πια που δεν έχει αλφάβητο αλλά στηρίζεται μονάχα σε ό,τι δείχνουμε. Θαρρεί κανείς πως έχουμε βάλει τη ζωή μας σε μια βιτρίνα και πασχίζουμε να τη γεμίσουμε με ψεύτικα στολίδια μιας και τα αληθινά απαιτούν κόπο για να αποκτηθούν, μάθαμε άλλωστε να αποζητάμε τα εύκολα και την άνεση του καναπέ. Κι όσο οι άνθρωποι απ’ έξω θαυμάζουν τη βιτρίνα και την ουτοπία μας τόσο περισσότερα πλαστικά και φτηνιάρικα στολίδια προσθέτουμε αποδίδοντας ημών αυτών ενίοτε και τίτλους που δικαιωματικά δεν μας ανήκουν. Περιμένουμε έναν έρωτα ανύπαρκτο κι αυτοθέλητα ρίχνουμε λάδι σε μια φωτιά που τελικώς θα μας κάψει, αδιαφορώντας για τις συνέπειες αλλά και για την ίδια την αλήθεια. Κι όταν κάποιο παραμύθι ξεσκεπάζεται, οι πρωταγωνιστές των υπόλοιπων παραμυθιών σπεύδουν να καταδικάσουν. Αλλά τι καταδικάζουν στην πραγματικότητα; Την ανήθικη πράξη της οικειοποίησης ξένων αξιών ή, ασυνείδητα έστω, την ίδια τη δική τους την υποταγή στις επιταγές του φαίνεσθαι; Κι αν το ερώτημα τούτο μοιάζει ρητορικό καλό θα είναι να αναλάβουμε τις ευθύνες μας. Δεν είναι πρέπον άλλωστε για κανέναν πολίτη του τόπου μας να είναι ρίψασπις μπροστά στην ευθύνη της δημιουργίας του μέλλοντός του. Σίγουρα ο εύκολος δρόμος δεν είναι πάντα και ηθικός, ο ηθικός όμως είναι πάντα σίγουρος.

Από το άρθρο

λοι εμείς οι αναμάρτητοι ρίξαμε το λίθο της καταδίκης όχι γιατί στ’ αλήθεια θελήσαμε να βάλλουμε εναντίον του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά επειδή νιώσαμε προδομένοι από το ίδιο το σύστημα των αξιών που δημιουργήσαμε και πιστεύουμε δογματικά πια. Ταυτόχρονα, κι αυτό λειτούργησε ως μια πρόσκαιρη βαλβίδα εκτόνωσης, ξεσπάσαμε βουβά και υποσυνείδητα απέναντι στην αλυσίδα της σκλαβιάς που περασμένη από άνθρωπο σε άνθρωπο έχει κυκλώσει τον πλανήτη, που σβήνει τις λέξεις, που κάνει τους ανθρώπους βουβούς και μοναχικούς, που ενισχύει τη δύναμη της νύχτας μέσα στην αλήθεια.

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!
Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!

Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!

Μια διασταλτικά παραστατική απεικόνιση της αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπου μέσα στον κοινωνικό ιστό τού τόπου που δραστηριοποιείται, θα μπορούσε να αποτελέσει η προσπάθεια κατάληψης της καλύτερης δυνατής θέσης στις καρέκλες των επισήμων! Ενίοτε δε, και η (επικοινωνιακή) εξαγορά της, όταν τα προσόντα και η ρητορική ικανότητα δεν είναι αρκούντως επαρκή.

Αρθρογραφία
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Ο λαϊκισμός στις μέρες μας ενδεχομένως να είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που γνώρισε ποτέ η Δημοκρατία και η ελευθερία στον πλανήτη μας. Η προϋπόθεση συνοχής της κοινωνίας, ως δομικός λειτουργικός φορέας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατάρρευση. Τι θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει αντίδοτο στον λαϊκισμό και σε όσα αυτός δυσμενώς επιφέρει στην κοινωνία μας; Πιθανόν να είναι η λογική σκέψη...

Αρθρογραφία
Κατεβαίνοντας προς το 2025…
Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Τόπος και ου-τοπία!
Τόπος και ου-τοπία!

Τόπος και ου-τοπία!

Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;