Η αποτύπωση της πραγμάτωσης της σύγχρονης κοινωνίας μέσα από ποιήματα του Παλιεράκη αποτελεί ενδεχομένως το ίδιον, το χαρακτηριστικό του ποιητή. Ο μελετητής της ποίησής του θα διαπιστώσει ότι ο ρεαλισμός είναι διάχυτος μέσα στις εικόνες που πλάθει, ακόμα κι όταν οι λέξεις του ακουμπούν τα μη ορατά, τα μη απτά, τα μη αισθητά
Μέσα σε μια εποχή που κινείται με απίστευτα γρήγορες ταχύτητες και με περισσή πολυπλοκότητα, τονίζεται η ρευστότητα των πραγμάτων και ταυτόχρονα επισημαίνονται οι αλλαγές που συμβαίνουν με μεγάλη ραγδαιότητα, καθιστώντας το δρόμο προς το μέλλον γεμάτο αβεβαιότητα.
Έρωτας και πόλεμος με φόντο ένα μυστικό που, ανομολόγητο καθώς είναι, ταξιδεύει ήσυχα στο χρόνο.
Η ποίηση του Τσόκου μοιάζει με εκείνο το πρίσμα των μαθητικών μας χρόνων που διαθλούσε το φως και το ξεχώριζε στα χρώματα, μας εκπλήσσει κάθε φορά με την καθαρή απλότητά της και ταυτόχρονα με το βάθος στο οποίο αβίαστα φτάνει.
Δεν είναι εύκολο να γραφτεί ένα βιβλίο όπως αυτό που να μπορεί μέσα από το σατιρικό στοιχείο να θίξει πράγματα και καταστάσεις. Αν κανείς το διαβάσει επιδερμικά είναι σίγουρο πως θα γελάσει, όμως, αυτή η μικρή σε αριθμό σελίδων έκδοση χρειάζεται σοβαρή μελέτη για να αναδείξει όλα εκείνα που κρύβει πίσω από τις γραμμές της.
Κάθε απόκλιση από το μέσο όρο, αν μας επιτρέπεται η χρήση αυτής της αδόκιμης ίσως έκφρασης, κάθε απόκλιση από τα ‘επιτρεπτά’ όρια σκέψης, συμπεριφοράς, ιδιαιτερότητας κλπ. που η κοινωνία επιβάλει ως ορθά, συνεπάγεται μια άκριτη απόρριψη των ανθρώπων εκείνων που είναι φορείς της διαφορετικότητας.
Γιατί ο Λουκάς Καρνέσης επέλεξε να γράψει μια ιστορία που εκτός από τους πρωταγωνιστές της εμπεριέχονται σ’ αυτή και οι αναγνώστες της; Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πως ίσως θέλησε να γράψει ένα κείμενο το οποίο με αυτό το εφεύρημα θα μπορούσε να είναι γεμάτο φιλοσοφικά ερωτήματα τα οποία θα έθετε ο πρωταγωνιστής και θα απαντούσαν οι αναγνώστες...
Το μυθιστόρημα της Σοφίας Ντούπη «Το τίμημα» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΩΚΕΑΝΟΣ μας άφησε θετικές εντυπώσεις, ειδικά αν αναλογιστούμε πως πρόκειται για την πρώτη εκδοτική απόπειρα της συγγραφέως.
Η αφηγηματική δεινότητα της συγγραφέως είναι γνωστή, την είχαμε συναντήσει και στα προηγούμενα βιβλία της, αλλά σε τούτο έχει ξεπεράσει ίσως ακόμα και τον ίδιο της τον εαυτό.
Ο αναγνώστης διαπιστώνει πως μέσα από την ρέουσα γραφή του Κώστα Δέδε θα συναντήσει στοιχεία όχι μόνο λογοτεχνικά αλλά και πολιτισμικά, λαογραφικά, ηθικά, θα δει να ξεπηδά ανάγλυφα το σκοτεινό πρόσωπο της πολιτικής που καθορίζει αλλά και καθορίζεται ακόμα κι από τις ανάγκες και τις συνήθειες του υπόκοσμου, θα βρεθεί αντιμέτωπος με διλήμματα που τίθενται από ετερόκλητα στοιχεία που εκπροσωπούνται από τους πρωταγωνιστές του μυθιστορήματος και δεν εκφράζουν κατ’ ανάγκη μόνο την εν λόγω εποχή.
Δύσκολο βιβλίο, σαν την αληθινή, την ατόφια ποίηση κι ας είναι πεζό! Δύσκολο όχι για κάποιο άλλο λόγο αλλά γιατί πίσω από κάθε πρόταση είναι κρυμμένες πολλές ακόμα, δύσκολο γιατί για να το μελετήσει κανείς σε βάθος θα πρέπει να έχει θέσει, πρώτα ο ίδιος ως αναγνώστης, τον εαυτό του μπροστά σε όλα εκείνα που ως ευθύνες του αναλογούν απέναντι στην ακεραιότητα της αξιοπρέπειάς του.
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλους κυριολεκτικά μαγεύει και μαγνητίζει τον αναγνώστη έχοντας κάνει μια εξαιρετική επιλογή στο πρόσωπο ενός μικρού παιδιού που δυσκολεύει να καταλάβει την πραγματικότητα.