Αρθρογραφία

Είναι εξόχως αυθαίρετη η σκέψη πως η επιλογή και η ‘διαλογή’ μπορεί να λειτουργήσει θετικά μέσα στην εκπαιδευτική διαδικασία. Διότι αφ’ εαυτού της η εκπαίδευση απαιτεί τον πλουραλισμό και τη διαφορετικότητα, διότι το ζωντανό παράδειγμα είναι αυτό που γίνεται βίωμα, διότι η ισότητα και η ισοτιμία στο πλαίσιο μιας τάξης ενός σχολείου είναι εκείνο που διδάσκει ο δάσκαλος χωρίς καν να χρειαστεί να ανοίξει κάποιο βιβλίο! Πώς θα διδάξει άλλωστε μια κοινωνία στα παιδιά της τη Δημοκρατία, την ανοχή, το σεβασμό στον συνάνθρωπο, την ελευθερία, το μέτρο, τον αυτοπροσδιορισμό μα και την αναγνώριση του συμμαθητή- συνανθρώπου ως φορέα ίσων δικαιωμάτων αν τα τμήματα είναι διαχωρισμένα σε άριστους και όχι άριστους, σε πατρικίους και πληβείους;

Η πανδημία ανάδειξε το έλλειμμα ανθρωποκεντρικού πολιτικού οράματος από το οποίο πάσχουν εδώ και χρόνια οι δημοκρατίες του Δυτικού κόσμου.

Ο φόβος είναι πρωτίστως γεγονός πολιτικό. Τα κεκτημένα κοινωνικά δικαιώματα δεν είναι τόσο ‘κεκτημένα’ πια ούτε βεβαίως αυτονόητα.

Είναι βέβαιο πως η ελευθερία τής συνείδησης, της σκέψης, του λόγου αλλά και των αισθημάτων είναι αδιαπραγμάτευτη και δεν χωρεί κανένας περιορισμός, ισχύει όμως το ίδιο για ζητήματα που αφορούν την οικονομία, τους κοινωνικούς κανόνες τής συμβίωσης ή της πολιτικής;