…και το κυριότερο μας δείχνει το δρόμο της ευθύνης. Ο λαός δεν είναι απρόσωπος… είμαστε όλοι εμείς που έχουμε το δικαίωμα του εκλέγειν και του εκλέγεσθαι.

Όλα συνδέονται άρρηκτα. Ο νους κι η ψυχή. Η ελευθερία και η αγάπη. Ακρογωνιαίοι λίθοι του οικοδομήματος του ανθρώπου. Στο ομώνυμο με τον τίτλο του βιβλίου άρθρο, ο Κώστας Θερμογιάννης καταθέτει σκέψεις, τοποθετεί πρόσωπα και θεμέλια ιδεών, με συμβολισμό και ενδελέχεια. «Ο Οδυσσέας έμπλεξε στην Ιστορία την ύλη και το πνεύμα…». Ο  Όμηρος «έδειξε τον δρόμο, έδειξε και το μεγαλείο και άφησε σ’ όλους εμάς ένα μεγάλο βάρος. Το βάρος του Ανθρώπου που ανακάλυψε τις λέξεις του.»

Ο Κώστας Θερμογιάννης πιστεύει τελικά στον άνθρωπο. Νομίζω πως θα έπρεπε κι εμείς να κάνουμε το ίδιο. Όταν όλα τα κατεστημένα σχήματα οδεύουν στην δύση τους, μας απομένει μόνο μια νέα αρχή, μια γέννηση, μια «εφεύρεση». Κι αυτό είναι μονόδρομος.

Ο Κώστας Θερμογιάννης «γράφει αγωνιζόμενος να επανεφεύρει τον άνθρωπο» μιας και όπως λέει ο συγγραφέας «χαλάσαμε ακόμα και την ύλη της ελπίδας» κι «ολόκληρη η ζωή μας είναι μια κλεμμένη Κυριακή».

Φιλοσοφεί ο Κώστας Θερμογιάννης, όχι για να δώσει απαντήσεις, αλλά για να καταθέσει διαπιστώσεις. Τα κείμενά του είναι ένας καθρέφτης, στον οποίο όταν κοιταζόμαστε δεν βλέπουμε αυτό που φαινόμαστε, αλλά αυτό μου είμαστε κάτω από το δέρμα και τα οστά τού κρανίου.

Η αποκάλυψη της έννοιας του χρόνου δίνει σκοπό στο ταξίδι της Ελένης. Σκοπό και στόχο. Σκοπός του ταξιδιού γίνεται η επιστροφή. Στόχος η αλλαγή πορείας. Το ανέφικτο. Η Ελένη θέλει να  επιστρέψει εκεί απ’ όπου ξεκίνησε…