…πως είμαι ακόμα ζωντανός αφού ακούω τον ήχο της ανάσας μου. Δε βλέπω όμως και δεν αισθάνομαι τίποτα. Ούτε νιώθω πως μπορώ να κουνηθώ, λες και βρίσκομαι κάπου που δεν υπάρχει βαρύτητα, ούτε πόνος αλλά ούτε και χρόνος. Μονάχα έντονη δίψα και μοναξιά. Ίσως και μια υποψία ελπίδας πως κάποιος θα έρθει για να με βγάλει από εδώ… μόνο που δεν ξέρω πού είναι αυτό το ‘εδώ’.
Θέλω να μιλήσω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να φωνάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου, θέλω να ουρλιάξω αλλά φωνή δε βγαίνει από μέσα μου… μάλλον γιατί το μέσα μου δεν υπάρχει πια… Κι όσο προσπαθώ τόσο χάνομαι κάπου στο κενό και το άδειο. Το καλό είναι ότι… υποθέτω πως είμαι ακόμα ζωντανός…
0 Σχόλια