Τη Βίκη Κοσμοπούλου την παρακολουθώ εδώ και πολλά χρόνια μέσα από τη λογοτεχνική συμμετοχή της στο δικτυακό τόπο τοβιβλίο.net και πάντοτε διάβαζα με μεγάλη προσοχή τα κείμενά της. Μας γέμισε όλους χαρά όταν η συγγραφική της πορεία κατέληξε στις εκδόσεις ΚΕΔΡΟΣ και σχηματοποιήθηκε στο πρώτο της βιβλίο με τον τίτλο «Το τσόφλι»!
Η γραφή της συγγραφέως έχει μια εξαιρετική και συνάμα ιδιαίτερη χροιά, είναι εξόχως περιγραφική και ταυτόχρονα περίτεχνα δομημένη νοηματικά σε σημείο που -και τούτο δεν είναι υπερβολή- μπορεί κανείς να συναντήσει σε μια πρόταση λεπτομερέστατες και ολοζώντανες εικόνες που περιγράφουν ή συνδράμουν τις ιστορίες της. Στο Τσόφλι, ο αναγνώστης θα συναντήσει είκοσι τέσσερα κείμενα σε ζεύγη, ένα μεγαλύτερο σε έκταση κι ένα μικρότερο να το συνοδεύει, τα οποία ως ιστορίες μοιάζουν πως είναι ξεχωριστές μεταξύ τους. Όμως, όταν ο αναγνώστης μελετήσει και την τελευταία θα κατανοήσει πως όλες τους έχουν έναν κοινό παρονομαστή που δεν είναι άλλος από το Χρόνο και το πώς αυτός επηρεάζει ή θα μπορούσε να επηρεάσει τον άνθρωπο ειδικά αν εκείνος είχε την ικανότητα να τον διαχειριστεί ή να ταξιδέψει μέσα σ’ αυτόν!
Οι ήρωες της κάθε ιστορίας έχουν κάτι να πουν και δια της πένας της κυρίας Κοσμοπούλου το λένε με πολύ μεγάλη μαεστρία. Άλλοτε άντρες κι άλλοτε γυναίκες, αναπολούν το παρελθόν, τη ζωή τους ή μια στιγμή από τη ζωή τους, και πίσω από τις λέξεις και τις ιστορίες η συγγραφέας κρύβει πάντοτε μια νοσταλγία για το παρελθόν με τρόπο σχεδόν μαγικό. Η τελευταία ιστορία του βιβλίου κρύβει μέσα της μια μεγάλη αλήθεια, δεν θα διολισθήσω βεβαίως στο λάθος να την αποκαλύψω, η οποία μου φανέρωσε δυο πράγματα, το πρώτο είναι πως η συγγραφέας έχει μια πολύ ιδιαίτερη σχέση με τον Χρόνο, δε θα ήταν υπερβολή ίσως να τη χαρακτήριζα εμμονική, το δεύτερο είναι πως τελικά οι πράξεις μας ως άνθρωποι έρχονται τελικά να κριθούν από τους ίδιους μας τους εαυτούς όταν στο πέρασμα του χρόνου έχουν διυλισθεί κι αποσυντεθεί στα σημαντικά που τις απαρτίζουν. Η κυρία Κοσμοπούλου κάνει αυτό που ο ποιητής προτείνει, απολαμβάνει το ίδιο το ταξίδι κι ας μοιάζει ο προορισμός να απομακρύνεται διαρκώς!
Οι ιστορίες έχουν η καθεμιά τη δική τηςς προσωπικότητα και θα ήταν αδόκιμο να μιλήσουμε είτε για όλες αναλυτικά ή για κάποια από αυτές ξεχωριστά, αν και εκείνη που κάνει την αναδρομή στον παππού και… τις καβάτζες γέμισε το μυαλό μου έντονες εικόνες και το πρόσωπό μου με ένα μεγάλο χαμόγελο. Η Βίκη Κοσμοπούλου με το βιβλίο της «Το τσόφλι» κατάφερε να με βγάλει από την καθημερινότητά μου, να με ταξιδέψει στον όμορφο κόσμο της λογοτεχνίας, να με κάνει να σκεφτώ, να αναπολήσω, να γελάσω και -το κυριότερο ίσως- να θέλω κλείνοντας το βιβλίο να κλείσω τα μάτια μου και να αφήσω τις σκέψεις μου να χαθούν και να περιπλανηθούν στον δικό μου προσωπικό κόσμο, στη δική μου ιστορία στο χρόνο. Αυτό άλλωστε δεν είναι και το βαθύτερο νόημα της λογοτεχνίας;…