Το πιθάρι της Πανδώρας

Βλέπω το είδωλό μου στον καθρέφτη. Δε χαμογελώ. Μόνο όταν αυτοφωτογραφίζομαι, χαμογελώ.

Αναζητώ (μάταια ίσως αλλά μ’ άλλον τρόπο δε μου το επιτρέπουν) τη χαμένη ευτυχία σε ψεύτικες συσπάσεις του προσώπου μου…

Συζητάω με το σύντροφό μου, αλλά δε μιλώ. Μόνο στο κινητό μιλάω ή όταν γράφω μηνύματα στα κοινωνικά δίκτυα.

Αναρωτιέμαι (όταν η επικαιρότητα και οι ειδήσεις μού το επιτρέπουν) αν ο ψηφιακός μου εαυτός ζει περισσότερο από μένα…

Είμαι με την παρέα μου. Δε χαίρομαι. Για να χαρώ πια πρέπει να έχω πιει ένα ποτάμι αλκοόλ.

Χάνομαι (όταν η ανεργία και οι απλήρωτες υποχρεώσεις μου μού το επιτρέπουν) σε υποκατάστατα και βοηθήματα πια για να ζήσω στ’ αλήθεια.

Κοιτάζω τον ουρανό. Δε με εμπνέει πια, όλο το μπλε που ξόδεψε ο Θεός και ο Ελύτης έχει ξεθωριάσει. Η έμπνευση με βρίσκει μόνο σαν κοιμάμαι τις ξάγρυπες νύχτες της αγωνίας που ξημερώνει…

Σκέφτομαι (όταν η λογική του παραλόγου κάνει ένα βήμα πίσω και μου το επιτρέπει) αν κάθε σταυρός με μπλε ή μαύρο μελάνι ήταν ποτέ αρκετός…

Παρατηρώ πως ξεθώριασε πια κι η σημαία με τα δώδεκα χρυσοκίτρινα αστέρια. Για να αναστηθεί πρέπει μάλλον να πεθάνει πρώτα, αρκεί να την αφήσουν…

Βλέπω (όταν η ματιά μου ξεθολώνει και μου το επιτρέπει) πως οι καρέκλες δεν αλλάζουν τελικά, εκείνο που αλλάζει είναι μονάχα ο καιρός…

Μου μένει μόνο η ελπίδα.

Αλλά πάει, νομίζω πως πέθανε κι αυτή, έχασε την ανάσα της τόσα χρόνια κλεισμένη μέσα στο πιθάρι της Πανδώρας…