Αγαπημένε μου Άγιε Βασίλη, Αν και κοντεύω μισό αιώνα ζωής, αποφάσισα να σου γράψω ένα γράμμα, σαν εκείνα τα γράμματα που τα μικρά παιδιά σού γράφουν κάθε χρόνο. Από εκείνα τα γράμματα που κλείνουν μέσα τους το όνειρο του παραμυθιού και την προσμονή για το ομορφότερο...

Κάθε λαός έρχεται από κάπου, άλλος από εκατοντάδες κι άλλος από χιλιάδες χρόνια μακριά. Μέσα στην πορεία αυτή σμιλεύει τον πολιτισμό, τη γλώσσα, την ελπίδα και τα όνειρά του μα και τους φόβους και την πάλη με τους εφιάλτες του. Η ζωή και ο θάνατος τού ανθρώπου...

Έρχονται κάποιες στιγμές στη ζωή τού κάθε πολίτη που κοιτάζοντας τον εαυτό του στον καθρέφτη αναρωτιέται για την ταυτότητά του. Βλέπει τον εαυτό του αλλά δε βλέπει στο είδωλο ούτε την ιστορία του ούτε την αλυσίδα του γενετικού του υλικού που τον συνδέει με το χθες....