Ακολουθήστε με στο Facebook

4.03.2022

Το δάκρυ στην άκρη τού κόσμου

Αρθρογραφία

Ποιο επιχείρημα άραγε μπορεί να δικαιολογήσει την πολυτέλεια της σπατάλης αίματος σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράλογο; Η λεκιασμένη με ματωμένους λεκέδες Ιστορία τού πλανήτη γελάει για ακόμα φορά εις βάρος των ανθρώπων τούτες τις μέρες τις σκοτεινές, την ίδια στιγμή που μάτια παιδικά γεμίζουν δάκρυα και φόβο. Που μάνες τρέχουν αλαφιασμένες για να αποφύγουν το χαμό αφήνοντας πίσω μονάχα την ευχή τους στα άγουρα αρσενικά και τους φοβισμένους άντρες. Που οι εργολήπτες του πολέμου δεν ενδιαφέρονται για τον πόνο και τον θάνατο που σπέρνουν. Που οι φωτιές που ανάβουν, ελέω μιας κίνησης στρατηγικής στη γεωπολιτική σκακιέρα τού κόσμου, δε ζεσταίνουν πια παρά μονάχα παγώνουν τις ανθρώπινες ψυχές. Που σκοτώνεται η ελπίδα στους κουρνιασμένους στα υπόγεια αμάχους, για τους οποίος ο χρόνος κι ο καιρός έχει σταματήσει. Που το μαύρο φόντο των χαλασμάτων μας θυμίζει πως γίναμε λιγότερο άνθρωποι και περισσότερο υπολογιστικές μηχανές. Που οι εικόνες της ντροπής περνούν αδιάφορα από τις τηλεοπτικές οθόνες του δυτικού κόσμου. Αλλά ποιος τα λογίζει όλα τούτα;

Στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων είναι εύκολο να ανιχνεύσει κανείς ολόκληρη την πορεία τής εξέλιξης του ανθρώπου, από τότε που το είδος μας είχε μυαλό ζώου μέχρι σήμερα που έχει(;) νου πολίτη, ικανό να κυβερνά τη φύση και τα μελλούμενα. Αιτίες δε θα βρει, αυτές είναι καλά κρυμμένες μέσα στις βαθιές σελίδες της ιστορίας, αυτές που χαρακτηρίζονται ως απόρρητες λες κι είναι πρέπον οι αποφάσεις που οδηγούν στο θάνατο να είναι οτιδήποτε άλλο από απάνθρωπες. Ο καθένας και η αιτία του σ’ αυτόν τον κόσμο μα κι ο κόσμος και η αιτία του για τον καθένα από εμάς. Και φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και του διαδικτύου, κι ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει, ως έλλογο είδος, ότι η λύση στο πρόβλημα δεν είναι ποτέ το μολύβι που αφαιρεί ζωή στο όνομα μιας καλύτερης… ζωής! Είναι μονάχα ο νους τού ανθρώπου κι ο διάλογος κι η ισορροπία και όλα όσα η διαλεκτική και η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει. Κι όμως, πόσο αφελείς είμαστε μετά από τόσα χρόνια συνείδησης σ’ αυτό το σύμπαν…

Στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο, υπάρχει μονάχα σκοτωμός, σκοτωμένοι άνθρωποι, σκοτωμένα όνειρα, σκοτωμένος χρόνος. Και θάνατος που σιμώνει κοντύτερα στις μέχρι χτες ακμάζουσες πολιτείες γιατί τον σέρνει ηλιθίως περήφανα δίπλα της κάθε πολεμική μηχανή. Είναι ντροπή να αποδεχόμαστε στην εποχή μας πως ο πόλεμος είναι ενσωματωμένος στο γενετικό υλικό της ανθρωπότητας και μπορεί να σπέρνει αδιακρίτως την καταστροφή. Είναι σημάδι πρωτογωνισμού και έντονης παρακμής κάθε πολεμική σύρραξη ανεξαρτήτως αιτίας και αφορμής, άλλωστε νομοτελειακά το δίκιο χάνεται στον πόλεμο ακόμα κι από αυτόν που αποδεδειγμένα το έχει με το μέρος του. Ο παραλογισμός τής σύγκρουσης μηδενίζει και δημιουργεί μονάχα οπισθοδρόμηση και πληγές που θέλουν χρόνια για να επουλωθούν. Ακόμα κι οι ίδιοι οι ‘θεοί’ που χάρισαν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να συνυπάρχουν με τάξη και κανόνες και αρμονία, δακρύζουν όταν δακρύζουν τα μικρά παιδιά επειδή νιώθουν τα βήματά τους να είναι ανασφαλή κι ασίγουρα στην άκρη τού κόσμου που δημιουργεί ο πόλεμος. Οι άνθρωποι της ισχύος γιατί δεν δακρύζουν ποτέ;

Αιδώς Αργείοι…

Από το άρθρο

Ποιο επιχείρημα άραγε μπορεί να δικαιολογήσει την πολυτέλεια της σπατάλης αίματος σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράλογο; Η λεκιασμένη με ματωμένους λεκέδες Ιστορία τού πλανήτη γελάει για ακόμα φορά εις βάρος των ανθρώπων τούτες τις μέρες τις σκοτεινές, την ίδια στιγμή που μάτια παιδικά γεμίζουν δάκρυα και φόβο.

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;

Αρθρογραφία
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.

Αρθρογραφία
Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!
Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!

Ευρώπη: Κι όμως, ο ελέφαντας είναι στο δωμάτιο!

Τα μεγάλα ποσοστά αποχής αποδεικνύουν ότι η Ευρώπη έχει πάψει να (φαίνεται πως) είναι ωφέλιμη στον πολίτη, ο οποίος δικαιολογημένα ενδεχομένως να θεωρεί ότι θεσμός της Ε.Ε. είναι πολιτικά άσαρκος, λιποβαρής και πιθανόν μη νομιμοποιημένος πια να εκπροσωπήσει και να διαχειριστεί τα ανθρώπινα συμφέροντά του.

Αρθρογραφία
Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!
Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!

Ευρωεκλογές: Εξ εθισμού αδιάφοροι στα σημαντικά!

Η ελληνική κοινωνία δικαιούται να προβάλλει γόνιμα τους στόχους της στην Ευρωπαϊκή Ένωση, να τους διεκδικήσει όχι τυπικά αλλά με συνέπεια και επάρκεια και να κατοχυρώσει το δικαίωμα τής ισότιμης συμμετοχής της στην ευρωπαϊκή πολιτική εμπειρία. Ούτε η ηλιθιότητα της «χαλαρής» ή τιμωρητικής ή κομματικής ψήφου χωρεί σε μια τόσο σημαντικά σοβαρή πολιτική υπόθεση ούτε βεβαίως η επιλογή υποψηφίων με βαρύνον κριτήριο επιλογής την αναγνωρισιμότητά τους.

Αρθρογραφία
Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!
Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!

Μια Αξιωματική Αντιπολίτευση που νομίζει ότι είναι Αριστερή!

Οι Άγγλοι λένε ότι για να καταλάβεις κάποιον πρέπει να μπεις στα παπούτσια του. Ιδανικά, η ρήση αυτή των ιθαγενών της Γηραιάς Αλβιώνας θα μπορούσε να λειτουργήσει εξόχως αποδοτικά για την ελληνική κοινωνία αν οι πολιτικοί της μπορούσαν και ήθελαν πράγματι να μπουν ενσυνειδήτως στα παπούτσια των πολιτών της. Όμως, η εξαθλιωτική γεύση της σύγχρονης καθημερινότητας, την οποία εφιαλτικά βιώνει ένα μεγάλο μέρος των πολιτών της χώρας μας, λειτουργεί αποτρεπτικά προς την υιοθέτηση αυτής της -πολιτικής- νοοτροπίας για τους αιρετούς άρχοντες, οι οποίοι προτιμούν τα δικά τους, ακριβά, περίτεχνα και άνετα υποδήματα!