Ακολουθήστε με στο Facebook

4.03.2022

Το δάκρυ στην άκρη τού κόσμου

Αρθρογραφία

Ποιο επιχείρημα άραγε μπορεί να δικαιολογήσει την πολυτέλεια της σπατάλης αίματος σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράλογο; Η λεκιασμένη με ματωμένους λεκέδες Ιστορία τού πλανήτη γελάει για ακόμα φορά εις βάρος των ανθρώπων τούτες τις μέρες τις σκοτεινές, την ίδια στιγμή που μάτια παιδικά γεμίζουν δάκρυα και φόβο. Που μάνες τρέχουν αλαφιασμένες για να αποφύγουν το χαμό αφήνοντας πίσω μονάχα την ευχή τους στα άγουρα αρσενικά και τους φοβισμένους άντρες. Που οι εργολήπτες του πολέμου δεν ενδιαφέρονται για τον πόνο και τον θάνατο που σπέρνουν. Που οι φωτιές που ανάβουν, ελέω μιας κίνησης στρατηγικής στη γεωπολιτική σκακιέρα τού κόσμου, δε ζεσταίνουν πια παρά μονάχα παγώνουν τις ανθρώπινες ψυχές. Που σκοτώνεται η ελπίδα στους κουρνιασμένους στα υπόγεια αμάχους, για τους οποίος ο χρόνος κι ο καιρός έχει σταματήσει. Που το μαύρο φόντο των χαλασμάτων μας θυμίζει πως γίναμε λιγότερο άνθρωποι και περισσότερο υπολογιστικές μηχανές. Που οι εικόνες της ντροπής περνούν αδιάφορα από τις τηλεοπτικές οθόνες του δυτικού κόσμου. Αλλά ποιος τα λογίζει όλα τούτα;

Στα ερείπια των βομβαρδισμένων πόλεων είναι εύκολο να ανιχνεύσει κανείς ολόκληρη την πορεία τής εξέλιξης του ανθρώπου, από τότε που το είδος μας είχε μυαλό ζώου μέχρι σήμερα που έχει(;) νου πολίτη, ικανό να κυβερνά τη φύση και τα μελλούμενα. Αιτίες δε θα βρει, αυτές είναι καλά κρυμμένες μέσα στις βαθιές σελίδες της ιστορίας, αυτές που χαρακτηρίζονται ως απόρρητες λες κι είναι πρέπον οι αποφάσεις που οδηγούν στο θάνατο να είναι οτιδήποτε άλλο από απάνθρωπες. Ο καθένας και η αιτία του σ’ αυτόν τον κόσμο μα κι ο κόσμος και η αιτία του για τον καθένα από εμάς. Και φτάσαμε στον εικοστό πρώτο αιώνα, της τέταρτης βιομηχανικής επανάστασης και του διαδικτύου, κι ακόμα δεν έχουμε κατανοήσει, ως έλλογο είδος, ότι η λύση στο πρόβλημα δεν είναι ποτέ το μολύβι που αφαιρεί ζωή στο όνομα μιας καλύτερης… ζωής! Είναι μονάχα ο νους τού ανθρώπου κι ο διάλογος κι η ισορροπία και όλα όσα η διαλεκτική και η δημοκρατία μπορεί να προσφέρει. Κι όμως, πόσο αφελείς είμαστε μετά από τόσα χρόνια συνείδησης σ’ αυτό το σύμπαν…

Στον πόλεμο, σε κάθε πόλεμο, υπάρχει μονάχα σκοτωμός, σκοτωμένοι άνθρωποι, σκοτωμένα όνειρα, σκοτωμένος χρόνος. Και θάνατος που σιμώνει κοντύτερα στις μέχρι χτες ακμάζουσες πολιτείες γιατί τον σέρνει ηλιθίως περήφανα δίπλα της κάθε πολεμική μηχανή. Είναι ντροπή να αποδεχόμαστε στην εποχή μας πως ο πόλεμος είναι ενσωματωμένος στο γενετικό υλικό της ανθρωπότητας και μπορεί να σπέρνει αδιακρίτως την καταστροφή. Είναι σημάδι πρωτογωνισμού και έντονης παρακμής κάθε πολεμική σύρραξη ανεξαρτήτως αιτίας και αφορμής, άλλωστε νομοτελειακά το δίκιο χάνεται στον πόλεμο ακόμα κι από αυτόν που αποδεδειγμένα το έχει με το μέρος του. Ο παραλογισμός τής σύγκρουσης μηδενίζει και δημιουργεί μονάχα οπισθοδρόμηση και πληγές που θέλουν χρόνια για να επουλωθούν. Ακόμα κι οι ίδιοι οι ‘θεοί’ που χάρισαν στους ανθρώπους τη δυνατότητα να συνυπάρχουν με τάξη και κανόνες και αρμονία, δακρύζουν όταν δακρύζουν τα μικρά παιδιά επειδή νιώθουν τα βήματά τους να είναι ανασφαλή κι ασίγουρα στην άκρη τού κόσμου που δημιουργεί ο πόλεμος. Οι άνθρωποι της ισχύος γιατί δεν δακρύζουν ποτέ;

Αιδώς Αργείοι…

Από το άρθρο

Ποιο επιχείρημα άραγε μπορεί να δικαιολογήσει την πολυτέλεια της σπατάλης αίματος σ’ αυτόν τον κόσμο τον παράλογο; Η λεκιασμένη με ματωμένους λεκέδες Ιστορία τού πλανήτη γελάει για ακόμα φορά εις βάρος των ανθρώπων τούτες τις μέρες τις σκοτεινές, την ίδια στιγμή που μάτια παιδικά γεμίζουν δάκρυα και φόβο.

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Ο λαϊκισμός στις μέρες μας ενδεχομένως να είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που γνώρισε ποτέ η Δημοκρατία και η ελευθερία στον πλανήτη μας. Η προϋπόθεση συνοχής της κοινωνίας, ως δομικός λειτουργικός φορέας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατάρρευση. Τι θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει αντίδοτο στον λαϊκισμό και σε όσα αυτός δυσμενώς επιφέρει στην κοινωνία μας; Πιθανόν να είναι η λογική σκέψη...

Αρθρογραφία
Κατεβαίνοντας προς το 2025…
Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Τόπος και ου-τοπία!
Τόπος και ου-τοπία!

Τόπος και ου-τοπία!

Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;

Αρθρογραφία
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.