Από τον τίτλο ακόμα ο Δήμος Χλωπτσιούδης μας καλεί να διαβάσουμε τα ποιητικά του κιτάπια, όσα κρύβει βαθιά στην καρδιά και το νου του. Συναισθήματα που μεταγράφτηκαν με λέξεις που δείχνουν πόνο, οργή. Λέξεις που μερικές φορές στάζουν αίμα στην προσπάθειά τους να περάσουν στο χαρτί.
Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να κάνουμε και στη διάκριση που γνώρισε η συμμετοχή του ποιητή με 5 θραύσματά του στο φετινό διαγωνισμό του περιοδικού ΚΕΛΑΙΝΩ, το οποίο επί 15 έτη διακρίνεται στο χρόνο της ποίησης. Τα θραύσματα αυτά εμπεριέχονται σε δύο ενότητες της συλλογής.
Η συλλογή διακρίνεται σε 6 ανεξάρτητες ενότητες. Δύο πολιτικές ενότητες, τρεις κοινωνικές, και μία ερωτική.
Στην «πολιτική, ανθρώπων φύσις» το σατιρικό ύφος συνδέεται με την ποιητική πρόζα. Η ειρωνεία και η κριτική στα πολιτικά δρώμενα. Ο ποιητικός του λόγος σύντομος, κοφτός πλούσιος σε θεατρικότητα και γνωμική διατύπωση απέχει από τη ν πολιτική ρητορεία. Η ποιητική του δε θέλει να φιλοσοφήσει πολιτικά. Με λόγο απότομο, όπως ο τηλεοπτικός πολιτικός διάλογος, κρίνει σκωπτικά την πολιτική αντίληψη της εποχής. Ανθρωποκεντρική βαθιά η ποίησή του, απορρίπτει τη δημαγωγία μεταχειριζόμενηεικόνες καθημερινές, σύμβολα, παραμύθια και την ποιητική παράδοση…
Η ενότητα «σιγά μη φοβηθώ», αν και πολιτική, στέκει αυτόνομα. Από τον τίτλο ακόμα υποδηλώνεται η έμμεση αναφορά στον Παύλο Φύσσα (όπως και το καταληκτικό ποίημα της σειράς)… Πρόκειται για αντιφασιστικά σπαράγματα πόνου κι οργής. Μία ποιητική αναφορά στο ακροδεξιό μέτωπο και το μισάνθρωπο νεοναζισμό.
Οι «κοινωνικοί της κρίσης» και η «Τροία της ζωής» είναι ίσως οι μελαγχολικές ενότητες της συλλογής. Εικόνες σπαρακτικές, λόγος κρημνώδης κι απρόβλεπτος σκιαγραφούν την κρίση. Ο δημιουργός στιχουργεί κοινωνικά άλγη, ειρωνεύεται ιδεοληψίες με τη χρήση συμβόλων, μύθων. Τα ποιήματα μοιάζουν με επιγράμματα τοίχων, με γκράφιτι, με σκόρπιες σημειώσεις σε μορφή στίχου. Μηνύματα στρατευμένα στον Άνθρωπο χωρίς διακρίσεις, άλλοτε σε πρώτο γραμματικό πρόσωπο και άλλες φορές με αφηγηματικό ύφος.
Το μελαγχολικό ύφος των προηγούμενων ενοτήτων εγκαταλείπεται στην ξεχωριστή ενότητα «ονείρων λέξεις». Είναι ίσως η πιο λυρική ενότητα της συλλογής. Η αποφθεγματικότητα διατηρείται, αλλά συνδυάζεται με την εικονοπλαστική δύναμη του ποιητή δημιουργώντας ένα ονειρικό περιβάλλον. Εικόνες από τη φύση (πεταλούδες, υγρό στοιχείο), την κοινωνία, από μύθους αναπλάθονται από το δημιουργό συνθέτοντας ένα πολύχρωμο ψηφιδωτό αφιερωμένο στα όνειρα. Είναι τέτοια η δυναμική της ποιητικής “ονειροχώρας” του Χλωπτσιούδη ώστε ακόμα και τα όνειρα που καταρρίπτονται αφήνουν ένα αίσθημα αγαλλίασης και αισιοδοξίας…
Η συλλογή κλείνει με την πιο τρυφερή ενότητα, την ερωτική «θάλασσα ηδονής το κορμί της». Η λαγνεία, ο πόθος και ο έρωτας, χωρίς να προκαλούν, αλλά μέσα από την περιγραφική δύναμη των ποιητικών θραυσμάτων κυριαρχούν, ολοκληρώνοντας με αισιοδοξία την ποιητική συλλογή. Μοιάζει σα να φωνάζει ο ποιητής ότι μέσα στα βάσανα και τις δυσκολίες τα μόνα που μας απέμειναν είναι τα όνειρα και ο έρωτας για τα οποία πρέπει να πολεμήσουμε μέχρις εσχάτων. Είναι καιρός -κατά το γνωστό αναρχικό σύνθημα- να πάρουν τα όνειρα κι ο έρωτας την εκδίκησή τους.