Τα δέντρα πεθαίνουν όρθια
(…και χωρίς δικαίωμα ψήφου!)
Πρόσφατα, η Ευρωπαϊκή Επιτροπή παρουσίασε μια σειρά μέτρων και νομοθετικών προτάσεων για την πράσινη μετάβαση της Γηραιάς Ηπείρου και για να επιτευχθεί η μείωση των εκπομπών ρύπων κατά 55% έως το 2030, το περίφημο Fit for 55. Η Πρόεδρος μάλιστα της Κομισιόν δήλωσε πως «Η Ευρώπη είναι η πρώτη ήπειρος που παρουσιάζει μια ολοκληρωμένη αρχιτεκτονική για να ανταποκριθεί στις φιλοδοξίες μας για το κλίμα». Είναι τα πράγματα όμως έτσι όπως ισχυρίζεται η κυρία Ούρσουλα φον ντερ Λάιεν; Δυστυχώς, απ’ ό,τι φαίνεται, οι πληγές στο κλίμα που έχει επιφέρει η ανθρώπινη δραστηριότητα δεν μπορούν να γιατρευτούν άμεσα ούτε με τις αποφάσεις τής δυσκίνητης Ε.Ε. ούτε με την υιοθέτηση μόνο τής λεγόμενης ‘πράσινης’ τεχνολογίας, η οποία τελικά αποδεικνύεται πως δεν τόσο ‘πράσινη’ όσο έχουν αφήσει να εννοηθεί (Ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο για παράδειγμα, δεν μολύνει εκεί που κινείται, μολύνει όμως -και μάλιστα αρκετά- εκεί που παράγεται η μπαταρία του ή εκεί που παράγεται το ηλεκτρικό ρεύμα που το κινεί). Πράσινη ανάπτυξη και προστασία τού περιβάλλοντος σημαίνει, για ολόκληρο τον πλανήτη, να εστιάσουμε την προσοχή μας πρωτίστως στη σωστή και αειφόρο διαχείριση των φυσικών οικοσυστημάτων κάθε περιοχής και μόνο αφού το καταφέρουμε αυτό να προχωρήσουμε στην επένδυση σε τεχνολογίες που επιβαρύνουν λιγότερο ή καθόλου τη φύση και δεν είναι ενεργοβόρες.
Στην Ελλάδα, κάθε καλοκαίρι εκατομμύρια δέντρα πεθαίνουν όρθια και περήφανα, παραδομένα άνευ αντιστάσεως στις φλόγες αρνούμενα ίσως να υποκύψουν στον παραλογισμό που έχει επιβληθεί στη διαχείριση των πολύτιμων δασικών μας εκτάσεων εδώ και χρόνια. Η διαχείριση των δασών, ειδικά στο νότο τής χώρας, επειδή δεν παρουσιάζει έντονο οικονομικό ενδιαφέρον θεωρείται, κατά την κοντόφθαλμη μικροπολιτική αντίληψη, πως δεν αξίζει της προσοχής της πολιτείας. Τα υποστελεχωμένα Δασαρχεία, που έχουν κληθεί την τελευταία εικοσαετία να διαδραματίσουν το ρόλο του γραφειοκρατικού διαχειριστή, αδυνατούν να εφαρμόσουν τη δασολογική επιστήμη, παρά τις αληθινά φιλότιμες και αξιέπαινες προσπάθειες του στελεχιακού τους δυναμικού. Με ελλιπέστατο εξοπλισμό, χωρίς προσωπικό και χωρίς κονδύλια, οι άνθρωποι που κατ’ εξοχήν έχουν οριστεί από την πολιτεία για να υπηρετήσουν την προστασία τού δασικού και ορεινού περιβάλλοντος, περιορίζονται στην έκδοση διοικητικών πράξεων!
Το δασικό οικοσύστημα όμως, ειδικά από τη στιγμή που οι άνθρωποι των παραδασόβιων πληθυσμών έχουν ελαχιστοποιηθεί αριθμητικά (αγρότες, βοσκοί, ρητινοσυλλέκτες και ρητινοπαραγωγοί, κάτοικοι ορεινών κοινοτήτων κλπ.), είναι υψίστης σημασίας να διαχειρίζεται με τρόπο που να συνδράμει στην προστασία του, με συνεχείς καθαρισμούς που θα απομακρύνουν τη συσσωρευμένη ξερή βιομάζα, με αραιώσεις, με υλοτομίες, με δράσεις αντιπυρικής προστασίας, ειδικά στις μέρες μας που η κλιματική αλλαγή έχει αρχίσει ολοένα και περισσότερο να δείχνει τη δεινή δυναμική της για την ανθρώπινη πορεία στο μέλλον. Όλα τούτα βεβαίως προϋποθέτουν κονδύλια και εξειδικευμένο προσωπικό, κάτι το οποίο ελλείπει από τις δασικές υπηρεσίες. Αντί αυτού, ως ιδανικός αυτόχειρας η ελληνική πολιτεία, φροντίζει για την θεραπεία αντί για την πρόληψη! Αγοράζει πανάκριβες ασπιρίνες αντί να επενδύσει στη σωστή αντιμετώπιση ενός προβλήματος πριν αυτό υπάρξει, ενισχύοντας πρωτίστως τις δασικές υπηρεσίες της χώρας.
Είναι γνωστό ότι τα δέντρα δεν ψηφίζουν. Είναι επίσης γνωστό ότι τα δέντρα, αλλά και τα οικοσυστήματα που αυτά δημιουργούν, συγκρατούν το έδαφος και αποτρέπουν τη δημιουργία πλημμυρικών φαινομένων ενώ την ίδια στιγμή παράγουν οξυγόνο και φιλοξενούν την πολύτιμη πανίδα κάθε περιοχής. Όλα τούτα, δύσκολα αποτυπώνονται ως οικονομικές μονάδες πάνω στα διαγράμματα των χρηματιστηρίων γι’ αυτό ίσως και να μη λαμβάνονται σοβαρά υπ’ όψη από εκείνους που αποφασίζουν για το μέλλον. Εκείνο που ίσως να μην είναι ακόμα γνωστό ή έστω αντιληπτό, είναι το γεγονός πως επειδή ακριβώς τα δέντρα δεν ψηφίζουν είναι ορατός πια ο κίνδυνος να υπάρξει σοβαρή έλλειψη από μικρόνοες υποψηφίους της πολιτικής που δεν ακούν τη φωνή των δέντρων. Ίσως εκλείψουν παρασέρνοντας με τις αποφάσεις τους στον αφανισμό μαζί με τους ίδιους κι ένα μεγάλο μέρος τής ανθρωπότητας. Ας ακούσουμε επιτέλους τα δέντρα πριν χρειαστεί ο κόσμος να ξεκινήσει από την αρχή…