Τέσσερα ψηφία και στο βάθος… καπνός. Μαύρος!

Ρίξαμε τις αξίες μας με περισσό πάθος στη φωτιά και τώρα περιμένουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι ξεχνώντας ίσως πως οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο Έλληνες από εμάς… τους Έλληνες! Μαζεύουμε τα κομμάτια μας κι όσα ψήγματα παιδείας διαθέτουμε για να το παίζουμε καμπόσοι στους έξω, στους μέσα μας κόσμους όμως παραμένουμε απελέκητα ξύλα. Καυσόξυλα ίσως…

Κώστας Θερμογιάννης

22.11.2019

Οι εραστές του τσιγάρου αγαπούν τη φωτιά του αναπτήρα, αγαπούν την ιεροτελεστία του πακέτου, αγαπούν την πικρή γεύση της νικοτίνης αλλά και την ηδονή της ρώσικης ρουλέτας κάθε ρουφήγματος καπνού. Από την άλλη, οι εραστές του αυτονόητου επιθυμούν να γίνει κατανοητό πως δεν μπορεί να γίνονται θύματα του καπνού που δραπετεύει ανεξέλεγκτα από τα πνευμόνια των καπνιστών. Ίσως αμφότεροι να έχουν δίκιο ως προς το αυτονόητο δικαίωμα της αυτοδιάθεσής τους όμως πού βρίσκεται το όριο του κοινώς αποδεκτού για τη σύγχρονη κοινωνία της Ελλάδας; Στο νόμο μήπως; Στον τετραψήφιο αριθμό των καταγγελιών μήπως; Στη συνείδησή μας μήπως; Ή αλλού;

Για να φτάσει το κράτος στο σημείο να φτιάξει αντικαπνιστικό νόμο, ενώ ταυτόχρονα εισπράττει φόρους από τον καπνό -εξόχως τραγική ειρωνεία αυτή-, και να δημιουργεί τηλεφωνική γραμμή καταγγελιών για όσους παρανομούν, είναι σχεδόν βέβαιο πως δεν φτιάχνει πολίτες με παιδεία και ήθος. Αντιθέτως, συνηγορεί εγκληματικά και συνδράμει ώστε τα όνειρα των νέων να κοιτάζουν το χώμα αντί να χάνονται δημιουργικά στο απέραντο του ουρανού. Οι αξίες θυσιάζονται στο βωμό του κέρδους αλλά και του ‘δε βαριέσαι’. Η πολιτεία λοιπόν, σφυρίζοντας αδιάφορα και ξεχνώντας τις πραγματικές της υποχρεώσεις για παροχή αληθινής παιδείας, ένιωσε πως είναι επιτακτική η ανάγκη για τετραψήφια νούμερα που ντροπιάζουν και την κοινωνία μας, την ιστορία μας αλλά και τη δημοκρατία μας. Κάπου, σε μια στιγμή του χρόνου σκοτείνιασε ο τόπος μας και μαζί κρύφτηκε κι η περηφάνια μας, από ντροπή μάλλον, γνωρίσαμε μια πατρίδα υπό σκιά και θέλουμε δεκανίκια για να περπατήσουμε στο μονοπάτι της ιστορίας. Μας έμαθαν, κι εμείς το δεχτήκαμε, πως είναι ωραία στο σκοτάδι!

Το πρώτο τηλεφώνημα έγινε. Το πρώτο πρόστιμο έπεσε. Δύο για την ακρίβεια, ένα στον καπνιστή κι έναν στον καταστηματάρχη. Αδικαιολόγητοι αμφότεροι. Αδικαιολόγητος όμως και ο άνθρωπος που πληκτρολόγησε τα τέσσερα ψηφία. Ένα, ένα, τέσσερα, δύο. Αν έλλειπε το δύο θα μπορούσε κανείς να μιλήσει για ακόμα μια ειρωνεία, από εκείνες που σκαρώνει η Ιστορία εις βάρος όσων την ξεχνούν! Ένα, ένα, τέσσερα… Μια γενιά ολόκληρη χαρακτηρίστηκε έτσι – η γενιά του 114- επειδή αγωνίστηκε υπέρ της διαφύλαξης των δημοκρατικών αξιών. Σήμερα προσθέσαμε και το δύο στο τέλος των ψηφίων για να δώσουμε άλλοθι στη συνείδησή μας πως πορευόμαστε επάξια στο δρόμο της Ευρώπης. Κι αναρωτιέται ο σύγχρονος Έλληνας: Πώς να πιάσουμε τ’ αστέρια στις μέρες μας όταν το κράτος πρέπει να επιβάλλει το αυτονόητο αντί να το διδάσκει; Ρίξαμε τις αξίες μας με περισσό πάθος στη φωτιά και τώρα περιμένουμε να γίνουμε Ευρωπαίοι ξεχνώντας ίσως πως οι ίδιοι οι Ευρωπαίοι είναι περισσότερο Έλληνες από εμάς… τους Έλληνες! Μαζεύουμε τα κομμάτια μας κι όσα ψήγματα παιδείας διαθέτουμε για να το παίζουμε καμπόσοι στους έξω, στους μέσα μας κόσμους όμως παραμένουμε απελέκητα ξύλα. Καυσόξυλα ίσως…

Ζούμε στο υπόγειο τις μέρες και τις νύχτες μας. Αντί να τιμήσουμε την ελευθερία, αναπνέουμε το φόβο της αμάθειας και έλλειψης νου. Διότι εγκέφαλο έχουμε, μυαλό έχουμε, νου όμως δε φαίνεται να έχουμε. Γιατί να καπνίσει κάποιος σε κλειστό χώρο επιβαρύνοντας τους συν-πολίτες γύρω του στερώντας τους το δικαίωμα της άκαπνης ανάσας; Χρειάζεται νόμος για να το σκεφτεί κάποιος αυτό; Χρειάζεται πρόστιμο; Ή απλώς και μόνο απαιτούνται δυο δράμια σεβασμός; Ας σταματήσουμε πια το χαμένο χρόνο στον τόπο μας κι ας πάψουμε να προσκυνούμε το εφήμερο της μόδας και τα μηδενικά. Δεν χρειάζονται πρόστιμα για να προστατευτούμε από το θάνατο, δεν χρειάζονται τετραψήφια νούμερα για τα… ‘νούμερα’ της κοινωνίας. Ας ψέξουμε και τον καπνιστή αλλά και τον νομοθέτη. Ο ένας γεμίζει καπνό τη ζωή μας ο άλλος κάνει τη ζωή μας καπνό που τον παρασέρνει ανεξέλεγκτα ο άνεμος επειδή δεν έχει γερές βάσεις παιδείας. Η δημοκρατία ανδρώθηκε με αίμα αλλά δε χρειάζεται αίμα για να ζήσει, εραστές αληθινούς χρειάζεται μιας όμορφης χώρας που ακόμα, όπως φαίνεται, δεν έχει γεννηθεί γιατί έμεινε μοιραία μονάχα να ονειρεύεται το παρελθόν της.

Διαβάστε κι αυτά

Στοχεύοντας την αστοχία!

Στοχεύοντας την αστοχία!

Η προεκλογική περίοδος στη χώρα μας θα μπορούσε να αποτελέσει μια θαυμάσια ευκαιρία ειλικρινούς και δημιουργικού πολιτικού διαλόγου και ταυτόχρονα να γίνει η αφετηρία υλοποίησης των προσδοκιών τού Έλληνα πολίτη. Αντί αυτού όμως, οι πολιτικοί αντίπαλοι είθισται να...

Ποντάροντας στη δυστυχία!

Ποντάροντας στη δυστυχία!

Η διαπίστωση δυστυχώς είναι αυταπόδεικτη: Εδώ και χρόνια η ατροφία τής πολιτικής ικανότητας, ως τέχνη ή και τεχνική της διαχείρισης των κοινών, έχει οδηγήσει στην αδυναμία δημιουργίας προϋποθέσεων σοβαρής, συνεχούς και αδιάλειπτης οικονομικής, κοινωνικής και...

Το νόημα της πόλης

Το νόημα της πόλης

Η πόλη είναι αυτή που γέννησε το Λόγο και τον πολιτισμό κι έδωσε στον άνθρωπο τη δυνατότητα να αναπτύξει το πνεύμα και την προσωπικότητά του. Ως τόπος συσσώρευσης γνώσης, δημιούργησε, ανάπτυξε και παρείχε τα μέσα ώστε η εμπειρική διαπίστωση να γίνει επιστημονική...

2 Σχόλια

  1. Πατρίτσια

    Ολα ξεκινούν από τη παιδεία, σε αυτό συμφωνούμε. Αφού όμως στην Ελλάδα του σήμερα έχει επικρατήσει-καλλιεργηθεί η εντύπωση ότι περισσότερο δίκιο έχει ο καπνιστής, ήταν αναγκαίο το τετραψήφιο νούμερο. Γιατί οσάκις ζήτησα από καπνιστή να με σεβαστεί, εισέπραξα χλεύη ή/και βρίσιμο. Κατέληξα να μην πηγαίνω στα μέρη που ήθελα λόγω του καπνίσματος. Πρέπει επιτέλους να εφαρμοσθεί ο νόμος και μέχρι να περάσει στη νοοτροπία του κόσμου και να θεωρείται αυτονόητο, θα πρέπει να υπάρχει, δυστυχώς, το τετραψήφιο νούμερο.

    Απάντηση
    • Κώστας Θερμογιάννης

      Το να υπάρχει νόμος που να επιβάλλει πρόστιμο επειδή ο πατέρας καπνίζει μέσα στο αυτοκίνητο με το ανήλικο παιδί του, δε διορθώνει τίποτα, όσα πρόστιμα κι αν επιβληθούν. Ούτε διορθώνεται η παθογένεια του μη σεβασμού στο διπλανό με τετραψήφια νούμερα. Αλλά, δεν μπορεί το κράτος να επιβάλλει συμπεριφορές κάνοντας χρήση του μπαμπούλα κι από την άλλη να εισπράττει φόρους από τα προϊόντα καπνού. Είναι παραλογισμός και προσβολή στην αντίληψή μας περί της πόλης, με την αριστοτελική έννοια αλλά και της δημοκρατίας.

      Σας ευχαριστώ θερμά για το σχόλιό σας.

      Απάντηση

Αφήστε ένα σχόλιο