Ακολουθήστε με στο Facebook

Λαθεμένο μού φαινόταν πάντα τ’ όνομα που μας δίναν:

«Μετανάστες».

Θα πει, κείνοι που αφήσαν την πατρίδα τους. Εμείς, ωστόσο,

δε φύγαμε γιατί το θέλαμε,

λεύτερα να διαλέξουμε μιαν άλλη γη. Ούτε

και σε μιαν άλλη χώρα μπήκαμε

να μείνουμε για πάντα εκεί, αν γινόταν.

Εμείς φύγαμε στα κρυφά. Μας κυνηγήσαν, μας προγράψανε.

Κι η χώρα που μας δέχτηκε, σπίτι δε θα ‘ναι, μα εξορία[…]

Μπέρτολτ Μπρεχτ, Ποιήματα

(Μετάφραση Μάριος Πλωρίτης)

Για κάποιους ανθρώπους το διάβα σε τούτη τη ζωή γίνεται με κλάμα. Κλάμα που κανείς δεν ξέρει στ’ αλήθεια να βρει το γιατί, κανείς καλοβαλμένος κι ήσυχος ποτέ δεν ψάχνει την πηγή απ’ όπου κυλά το δάκρυ. Δεν έχει ανάγκη άλλωστε να ψάξει, με μια γουλιά ραφιναρισμένου τηλεοπτικού ύπνου καταπίνει το χαπάκι που γράφει «Φταίνε οι άλλοι» κι η συνείδησή του την επόμενη στιγμή αναζητά τις τελευταίες προσφορές στα ράφια της τεχνολογίας. Συνηθίσαμε πια τον πόνο και τον θάνατο και τις εικόνες της φρίκης, το καυτό μέταλλο που σκοτώνει άντρες και γυναίκες και παιδιά μας αφήνει αδιάφορους. Άνθρωποι νεκροί αντιστοιχούν σχεδόν… με το τίποτα στην άλλη άκρη της ισοδυναμίας της φρίκης.

Τα πρόσωπα της Δύσης είναι ανυπόφορα πια και παράγουν πόνο σε δόσεις τεράστιες κι απίστευτες, σαν τα μεγάλα ψέματά τους. Εργοστάσια οδύνης που συναρμολογούν την προσφυγιά και την μοιράζουν απλόχερα όχι σε σχέδια επί χάρτου αλλά εκεί που οι αδύναμοι ζουν μονάχα σε συννεφιασμένες μέρες και σκοτεινές νύχτες. Αναγκασμένοι να κάνουν σπίτι το δρόμο ανάμεσα στους κάμπους, τα ποτάμια και τη θάλασσα, περπατούν βαριά προς τη μοναξιά και τη σιωπή έχοντας ήδη θανατώσει την ελπίδα. Στο διάβα χάνεται ο άνθρωπος, χάνεται η αξιοπρέπεια, χάνεται το όνειρο και το μόνο που μένει είναι ένα κουφάρι να περπατά σε τόπους που δε θέλησε, φυλακισμένο και νεκρό σχεδόν που ανασαίνει μονάχα από συνήθεια κι ανάγκη. Περπατά και γερνά τριακόσιες εξήντα μέρες κάθε μέρα, μαραίνεται σαν το κομμένο λουλούδι που πασχίζει να κρατήσει την ομορφιά του μέσα στο βάζο του θανάτου. Πίσω του συνεχίζεται ο σπαραγμός, το μολύβι σπέρνει αδιακρίτως τη συμφορά κι οι πολεμικοί ανταποκριτές απαθανατίζουν τη φρίκη μήπως και κάτι αλλάξει τελικά…

Μάθαμε να βλέπουμε τους ανθρώπους γονατισμένους να ζητούν το αυτονόητο, λίγα δράμια αξιοπρέπεια και μια διέξοδο από το σκοτάδι, και να αδιαφορούμε, όσο κι αν κάποιες φορές ουρλιάζουμε από αποτροπιασμό μπροστά στις εικόνες της ντροπής. Την άλλη στιγμή παλεύουμε για να μην έρθουν οι πρόσφυγες δίπλα μας και μαγαρίσουν τον τόπο μας. Θλιβερή ειρωνεία μιας ραγισμένης από τους πολιτικούς κοινωνίας. Εκείνη τη φιλοξενία που τίμησε ο γέρος θεός ο Δίας τη σκοτώσαμε κι ύστερα την πετάξαμε βορά στα σκυλιά που ξεσηκώνουν πολέμους. Έγιναν οι ψυχές μας ψυχρές σαν το κρύο μάρμαρο το χειμώνα. Πώς να περιμένουμε κάτι να αλλάξει αν δεν αλλάξει πρώτα το μέσα μας; Συνηθίσαμε, δυστυχώς, τα στραβά των ανθρώπων και κάνουμε διάλειμμα ντροπής από τις υποχρεώσεις μας απέναντι στον διπλανό μας. Συνηθίζεται όμως ο πόλεμος; Συνηθίζεται ο θάνατος; Μην το συνηθίσετε παρακαλώ, δεν μας αρμόζει. Μια φορά άλλωστε γεννηθήκαμε άνθρωποι, δυο φορές δεν μπορούμε να γίνουμε.

Από το άρθρο

Εκείνη τη φιλοξενία που τίμησε ο γέρος θεός ο Δίας τη σκοτώσαμε κι ύστερα την πετάξαμε βορά στα σκυλιά που ξεσηκώνουν πολέμους. Έγιναν οι ψυχές μας ψυχρές σαν το κρύο μάρμαρο το χειμώνα. Πώς να περιμένουμε κάτι να αλλάξει αν δεν αλλάξει πρώτα το μέσα μας; Συνηθίσαμε, δυστυχώς, τα στραβά των ανθρώπων και κάνουμε διάλειμμα ντροπής από τις υποχρεώσεις μας απέναντι στον διπλανό μας. Συνηθίζεται όμως ο πόλεμος; Συνηθίζεται ο θάνατος;

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Ο λαϊκισμός στις μέρες μας ενδεχομένως να είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που γνώρισε ποτέ η Δημοκρατία και η ελευθερία στον πλανήτη μας. Η προϋπόθεση συνοχής της κοινωνίας, ως δομικός λειτουργικός φορέας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατάρρευση. Τι θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει αντίδοτο στον λαϊκισμό και σε όσα αυτός δυσμενώς επιφέρει στην κοινωνία μας; Πιθανόν να είναι η λογική σκέψη...

Αρθρογραφία
Κατεβαίνοντας προς το 2025…
Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Τόπος και ου-τοπία!
Τόπος και ου-τοπία!

Τόπος και ου-τοπία!

Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;

Αρθρογραφία
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.