Ακολουθήστε με στο Facebook

Στην ατμόσφαιρα της Ευρώπης είναι διάχυτη πια η αίσθηση πως η ευτυχία φεύγει! Η ευτυχία που οικοδομήθηκε με δύσκολους κι επίπονους κοινωνικούς αγώνες τον προηγούμενο αιώνα και τώρα πια μοιάζει σαν ένα μικρό σημείο στον μακρινό ορίζοντα των γεγονότων. Η δασκάλα των πολιτισμών Ευρώπη έχει χάσει το βηματισμό της κι έχει ξεχάσει την ιστορία της. Μοιάζει σχεδόν πως αδημονεί να ξεκινήσει μια παράλογη κι αχρείαστη πορεία σε μια προαναγγελθείσα από χρόνια καταστροφή! Πως επιθυμεί κραυγές νεκρών για να την ξυπνήσουν και φωτιές καταστροφής για να φωτίσουν τον αβέβαιο βηματισμό της στο μέλλον. Η νίκη του Μακρόν στις χθεσινές προεδρικές εκλογές στη Γαλλία ήταν στην πραγματικότητα μια μεγάλη ήττα για την ιστορία της Ευρώπης, η οποία επέτρεψε στην ακροδεξιά να σημειώσει ένα τόσο μεγάλο ποσοστό επιδοκιμασίας στο πρόσωπο της κυρίας Λεπέν. Το σοβαρότερο πρόβλημα του Γάλλου Προέδρου, ο οποίος εκ της θέσης του κουβαλάει στις πλάτες του τη βαριά ιστορία της Γαλλίας των επαναστάσεων, της ισότητας και της αδερφοσύνης, δεν είναι ούτε η αντιμετώπιση της κρίσης ακρίβειας, ούτε οι επερχόμενες βουλευτικές εκλογές του Ιουνίου που θα σίγουρα θα κρίνουν το πολιτικό μέλλον της χώρας του. Είναι κυρίως το γεγονός ότι πρώτος αυτός θα πρέπει να πολεμήσει την εξόχως επικίνδυνη και διαρκώς αυξανόμενη αντίληψη των πολιτών ολόκληρης της Γηραιάς Ηπείρου ότι το θηρίο της ακροδεξιάς αλλά και όλων των άκρων της πολιτικής μπορεί να αποτελέσει πολιτική επιλογή στην πραγματικότητα του εικοστού πρώτου αιώνα.

Οι εκλογές στη Γαλλία ομοίαζαν σχεδόν με αναμονή θανάτου. Θανάτου της Δημοκρατίας που έμοιαζε ανήμπορη να αντισταθεί απέναντι στον ανορθολογισμό του σωβινισμού και μιας στοχευμένης κι επιτηδευμένης ρητορικής διαχωρισμών που τόσο έχουν πληγώσει την Ευρώπη κατά το παρελθόν. Το ερώτημα παραμένει: Κέρδισε ο Μακρόν επειδή οι Γάλλοι ήξεραν τι αποτέλεσμα θέλουν για τη χώρα τους την επόμενη ημέρα μετά τις εκλογές ή επειδή ήξεραν τι δε θέλουν; Η απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι κρίσιμη καθόσον στη δεύτερη περίπτωση έχουμε να κάνουμε με μια σαφή ανεπάρκεια πολιτικής η οποία δίνει πολύτιμο και ζωτικό χώρο αμφισβήτησης της ίδιας της Δημοκρατίας. Και τούτο, διότι επιτρέπει να εκπέμπουν γοητεία τα άκρα τού πολιτικού φάσματος επειδή απλώς η ανεπάρκεια άσκησης πολιτικής και διαχείρισης των κοινών δεν ελέγχεται πια ουσιαστικά από τις λίγο- πολύ αποπολιτικοποιημένες και κουρασμένες από τα οικονομικά σκαμπανεβάσματα κοινωνίες.

Η ευτυχία πράγματι δεν είναι πια δικιά μας. Ως πολίτες έχουμε βεβαίως ευθύνη διότι έχουμε επιτρέψει ερασιτεχνισμούς να εισχωρήσουν μέσα στην ιερότητα της πολιτικής. Ταυτόχρονα, μέσα από τις διαρκώς αυξανόμενες κοινωνικές ανισότητες, τις οποίες επιτείνει περαιτέρω το κύμα της έντονης ακρίβειας, αλλά και του πισωγυρίσματος σε προηγούμενες δεκαετίες των δεικτών της παγκόσμιας ανάπτυξης, είναι περίπου μια βεβαιότητα πως η ακροδεξιά μοιάζει για τους πληγωμένους ευρωπαίους μια κάποια λύσις! Καβαφική μεν, στην οποία όμως οι βάρβαροι όντως υπάρχουν κι έρχονται ως πρόταση χρηστής διακυβέρνησης και ως λύση απέναντι στα προβλήματα που διαρκώς συσσωρεύονται επειδή μάλλον η πολιτική δεν μπορεί να δώσει πια τροφή στα όνειρα των ευρωπαίων. Τα όνειρα που έρχονται και φεύγουν σαν τα καράβια, αυτά που αρμενίζουν στην καρδιά. Τους ευρωπαίους όμως, αντί να τους διδάξουν να φοβούνται το θηρίο, τους δίδαξαν να φοβούνται τη θάλασσα γι’ αυτό και φοβούνται και τα καράβια και κρατούν τα όνειρά τους γερά δεμένα στις αποβάθρες των ταξιδιών που δεν θα ξεκινήσουν ποτέ. Άραγε, με τόση γνώση και τόση σπουδή σωρευμένη στις βιβλιοθήκες τής σκέψης, δεν βαρεθήκαμε ακόμα την επανάληψη της Ιστορίας που λίγο απέχει από το να γίνει ξανά μια επικίνδυνη πραγματικότητα;

Από το άρθρο

Οι εκλογές στη Γαλλία ομοίαζαν σχεδόν με αναμονή θανάτου. Θανάτου της Δημοκρατίας που έμοιαζε ανήμπορη να αντισταθεί απέναντι στον ανορθολογισμό του σωβινισμού και μιας στοχευμένης κι επιτηδευμένης ρητορικής διαχωρισμών που τόσο έχουν πληγώσει την Ευρώπη κατά το παρελθόν.

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Ο λαϊκισμός στις μέρες μας ενδεχομένως να είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που γνώρισε ποτέ η Δημοκρατία και η ελευθερία στον πλανήτη μας. Η προϋπόθεση συνοχής της κοινωνίας, ως δομικός λειτουργικός φορέας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατάρρευση. Τι θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει αντίδοτο στον λαϊκισμό και σε όσα αυτός δυσμενώς επιφέρει στην κοινωνία μας; Πιθανόν να είναι η λογική σκέψη...

Αρθρογραφία
Κατεβαίνοντας προς το 2025…
Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Τόπος και ου-τοπία!
Τόπος και ου-τοπία!

Τόπος και ου-τοπία!

Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;

Αρθρογραφία
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας
Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η κρίση των κομμάτων, κρίση της κοινωνίας

Η συμμετοχή των ψηφοφόρων – πολιτών στις εκλογές γίνεται ολοένα και μικρότερη σε σύγκριση με την διογκούμενη αποχή, αποδυναμώνοντας περαιτέρω, μέσα στο παγκοσμιοποιημένο κι εξόχως δύσκολο οικονομικό γίγνεσθαι, την ήδη ασθμαίνουσα Δημοκρατία, η οποία στη χώρα μας δίνει την εντύπωση πως έχει πια ιδεολογική και φιλοσοφική αξία ίσως μόνο για τους ρομαντικούς! Το αποτέλεσμα αυταπόδεικτο: Τα άτολμα κόμματα, άτολμη πολιτική παράγουν.