Θά πενθώ πάντα μ’ ακούς; γιά σένα,
μόνος, στόν Παράδεισο
Οδυσσέας Ελύτης – Μονόγραμμα
Αν από κάτι έπρεπε να πάσχει τούτος ο κόσμος ο μικρός, ο ελάχιστος στο μυαλό ορισμένων, αυτό μάλλον θα έπρεπε να είναι η αχρωματοψία! Ο παραλογισμός τής επιβολής διαχωρισμών με βάση τις αποχρώσεις τού ανθρώπινου δέρματος σπέρνει κατ’ εξακολούθηση και καλλιεργεί με δόλο μια ηθική τερατώδη στις κατά τα άλλα ‘πολιτισμένες’ κοινωνίες τού δυτικού κόσμου. Ενός κόσμου που είναι τάχα μου υπέρμαχος τής μοναδικότητας και τής διαφορετικότητας. Ξεχάσαμε την αλήθεια τής φύσης και των παιδιών, δώσαμε στο μίσος τη θέση τής αγάπης. Ο ουρανός έχει το ίδιο χρώμα για όλους τους ανθρώπους, μαύρους, λευκούς και κίτρινους, η θάλασσα έχει το ίδιο χρώμα για όλους τους ανθρώπους, μαύρους, λευκούς και κίτρινους, ακόμα και το αίμα έχει το ίδιο χρώμα για όλους τους ανθρώπους, μαύρους, λευκούς και κίτρινους. Οι άνθρωποι ωστόσο, κατά πως φαίνεται, οι μαύροι, οι λευκοί κι οι κίτρινοι, δεν έχουν μεταξύ τους την ίδια αξία! Τη ζωή όμως κανείς δεν έχει δικαίωμα να τη διαρρήξει, η ουσία της είναι πολυτιμότερη από το χρώμα τού δέρματος που την περικλείει, όσο κι αν κάποιοι μιαροί υπάνθρωποι πιστεύουν το αντίθετο.
«Δεν μπορώ να ανασάνω»
George Floyd
Ο άντρας που παρακαλούσε για τη ζωή του, για την ανάσα του κυριολεκτικά, κάτω από την ανίερη βία τού αστυνομικού στις Η.Π.Α., όποιο σφάλμα ή παράπτωμα κι αν είχε κάνει, όποιος κι αν ήταν, είχε δικαίωμα η φωνή του να ακουστεί και να μην είναι η τελευταία του. Αλλά η φωνή αυτού του μαύρου ανθρώπου ήταν φωνή κούφια κι αδειανή, όπως κι άλλων πολλών μαύρων ανθρώπων οι φωνές. Κι έτσι ‘απλά’ και ‘κινηματογραφικά’ χάθηκε μια ανθρώπινη ψυχή, πεσμένη στην μαύρη άσφαλτο, δίπλα από ένα μαύρο λάστιχο αυτοκινήτου, χωρίς ανάσα, χωρίς δικαιώματα, χωρίς ελπίδα. Ο πλανήτης σοκαρίστηκε, ίσως. Ο πλανήτης κράτησε για λίγο την ανάσα του, ίσως. Ο πλανήτης είδε την επόμενη είδηση κι ύστερα το ξέχασε, όχι γιατί κάτι άλλο τον συγκλόνισε αλλά γιατί ένιωσε ένοχος για την ανοχή του απέναντι σε τέτοια φαινόμενα που διαρκώς επαναλαμβάνονται. Οι ενοχές, ας μην ξεχνάμε, είναι σαν τον λασπωμένο δρόμο, όλοι τον αποφεύγουν όταν μπορούν για μη λερώσουν κι άλλο τη συνείδησή τους.
«Δεν μπορώ να ανασάνω»
George Floyd
Δύσκολο εγχείρημα να μπορέσει κανείς να σβήσει το χρώμα από το δέρμα των ανθρώπων. Ακόμα πιο δύσκολο να κάνει τους ανθρώπους να μη βλέπουν χρώμα στο δέρμα των συνανθρώπων τους αλλά μονάχα συν-Ανθρώπους. Αλλά το βλέπουν. Και το χειρότερο είναι πως το βλέπουν όχι μόνο με τα μάτια τους ανοιχτά αλλά και κλειστά. Τούτο το χρώμα που χωρίζει τις φυλές χωρίζει και τις σκέψεις. Χωρίζει τις πολιτικές και τις αποφάσεις που κινούνε τον κόσμο μας. Χωρίζει και τις μοναξιές και δεν αφήνει τους ανθρώπους να έρθουν πιο κοντά, αληθινά κοντά, να μπορέσει επιτέλους ο ένας να ακούσει τον άλλον. Βαδίζουμε σε παράλληλα μονοπάτια με βάση το χρώμα μας, άνθρωποι και κοινωνίες, έστω κι αν το αίμα είναι το ίδιο κόκκινο στις καρδιές όλων μας ή τουλάχιστον όλων όσοι έχουν καρδιά.
«Δεν μπορώ να ανασάνω»
George Floyd
O George Floyd ήταν μαύρος. O George Floyd σταμάτησε να ανασαίνει επειδή ήταν μαύρος. Δεν είναι μονάχα οι δρόμοι λασπωμένοι σε τούτο τον ‘παράδεισο’ στον οποίο ζει ο καθένας μόνος του ανάλογα με τις παρωπίδες που φοράει. Δύστυχε Ρίτσο, δεν είναι πελώριος τελικά τούτος ο άνεμος που έφτιαξες, τα τείχη δεν μπόρεσε να τα γκρεμίσει κι οι γειτονιές τού κόσμου είναι ακόμα ματωμένες. Ουρανέ μου, πόση βροχή πρέπει να ρίξεις για να ξεπλύνεις τις ψυχές μας;