Ένα παγωμένο δευτερόλεπτο τελείωσε το χρόνο. Ένα τέτοιο, κρύο και αμείλικτο δευτερόλεπτο συνήθως αρκεί για να τελειώσει ένας χρόνος, μια αγάπη, μια ζωή. Τα δευτερόλεπτα αυτά ζουν την τραγωδία σε ολόκληρο το μεγαλείο της γιατί γνωρίζουν πως ο χρόνος που σκίζουν δεν μπορεί να γίνει όπως πριν, το χάσμα που ανοίγουν είναι μεγάλο και αγεφύρωτο. Σαν τους γαλαξίες στον ουρανό που ξεμακραίνουν διαρκώς από κάποιο παιχνίδι της μοίρας και ποτέ δε θα σμίξουν ξανά εκτός κι αν ο κόσμος μικρύνει σε μια κουκίδα κι όλα γίνουν ασήμαντα πια.
Η πολύχρωμη αναμονή τελείωσε, το πέρυσι πέθανε, το φέτος γεννήθηκε, τα ημερολόγια άλλαξαν. Οι ευχές γέμισαν τα δωμάτια και τα τηλέφωνα με τους ήχους τους μα χάθηκαν κι αυτές στην γκρίζα σιωπή. Έμεινα να κοιτάζω το μαξιλάρι, μόνο αυτό μού έχει μείνει πια για να αγκαλιάζω τα βράδια. Τα παράθυρα αδειανά από ανθρώπους, δεν υπάρχει ψυχή στους δρόμους που αγκαλιάζονται στις διασταυρώσεις τους για να ξορκίσουν το κρύο του Γενάρη. Φτηνή η ποιότητα της πρωτοχρονιάς και φέτος, κάθε πέρυσι και καλύτερα, γιατί ο χρόνος να μην κυλά ανάποδα; Μέγα μυστήριο που θα λυθεί μονάχα άμα κατά το πέρασμα από τον Αχέροντα γίνει λάθος και το εισιτήριο είναι με επιστροφή.
Άλλη μια χρονιά ξεκίνησε για να τελειώσει ένα αντίστοιχο θλιμμένο απόγευμα πρωτοχρονιάς σε τριακόσιες εξήντα πέντε μέρες. Όνειρα κι αινίγματα λύνονται μονομιάς το παγωμένο εκείνο δευτερόλεπτο που κρατά τους χρόνους χωριστούς, να μη συμπέσει ποτέ ο ένας με τον άλλο. Τα χαμόγελα κι η προσμονή για το αύριο που θα είναι καλύτερο γεννιούνται στις δώδεκα παρά πέντε, στο και πέντε συνήθως έχουν ήδη πεθάνει τα μισά. Μεγάλωσα πια, ενηλικιώθηκα, τα όνειρα λιγόστεψαν.
–
Ένα χαρούμενο και σκανδαλιάρικο δευτερόλεπτο άλλαξε το χρόνο και γύρισε στα ημερολόγια τους αριθμούς. Ένας ακόμα παραπάνω χρόνος στη ζωή ποιος ξέρει τι όμορφα πράγματα θα φέρει! Η βασιλόπιττα θυσιάστηκε, έγινε κομμάτια για να μεταφέρει την αισιοδοξία της στη νέα χρονιά, στους φρέσκους και μυρωδάτους μήνες που περιμένουν τη σειρά τους για να μπουν στη ζωή μας. Και το φλουρί όπου κι αν βρεθεί, χαρά σε όλους θα φέρει!
Σκέφτομαι τι πρέπει να αλλάξω και τι καινούριο θέλω να κάνω. Πριν απ’ όλα όμως, οφείλω να δώσω στον εαυτό μου την ευκαιρία να γίνει καλύτερος και περισσότερο χαμογελαστός απ’ ό,τι πέρυσι. Κάθε χρόνο λίγο χαμόγελο παραπάνω κάνει τις στιγμές καλύτερες. Αυτή άλλωστε είναι η μαγεία του χρόνου που κυλά πάντα προς τα εμπρός και μας δίνει τη δυνατότητα να γινόμαστε καλύτεροι σε σχέση με το παρελθόν!
Μου αρέσουν τα χρώματα. Και τούτο το απόγευμα της πρωτοχρονιάς είναι το πιο πολύχρωμο απ’ όλα τα απογεύματα του χρόνου. Είναι γεμάτο αισιοδοξία και γλυκιά κούραση από το χτεσινό ξενύχτι. Νιώθω πως θέλω να αγκαλιάσω όλο τον κόσμο και ήδη έχω συγχωρέσει όλους όσους δεν είχα συγχωρήσει μέχρι την τελευταία μέρα της προηγούμενης χρονιάς. Μια νέα μέρα θα ξημερώσει, μια καλύτερη μέρα. Η αισιοδοξία μου είναι τόσο μεγάλη που νιώθω πως τα όνειρα που είχα εχθές στις δώδεκα παρά πέντε είναι διπλάσια τώρα. Οι πρωτοχρονιές μου θα κρατούν αιώνια. Όχι γιατί μου αρέσουν τα φώτα κι οι ευχές αλλά γιατί εκείνο το άτακτο παιδί μέσα μου αρνείται να μεγαλώσει. Και κάθε πρωτοχρονιά το αφήνω ελεύθερο να κάνει ό,τι θέλει. Αρκεί να μη μεγαλώσει, να μην ενηλικιωθεί!
