Έχουμε τη χαρά να μελετούμε τις σκέψεις της Σοφίας Σκλείδα εδώ και πολλά χρόνια κι εκτός από τη σοβαρότητα των σκέψεών της και τη μεστότητα του λόγου της, με πολύ μεγάλη βεβαιότητα μπορούμε να ισχυριστούμε πως πρόκειται για έναν άνθρωπο με βαθιά γνώση του αντικειμένου της αλλά ταυτόχρονα με πολύ μεγάλες λογοτεχνικές ευαισθησίες. Κρατώντας στα χέρια μας την ποιητική της συλλογή «(νέο) λογισμοί», οι πεποιθήσεις μας επιβεβαιώθηκαν κι επαληθεύτηκαν για ακόμα μία φορά!
Βαθιά στοχαστική κι εξόχως περιγραφική η ποίησή της, ακολουθεί το δρόμο της λιτότητας με φόντο πάντοτε τον άνθρωπο αλλά και την κοινωνία. Με δυνατές λέξεις και στίχους μεταφέρει στον αναγνώστη της συλλογής τις σκέψεις της με τρόπο λυρικό.
Ένα χαρτί, δύο φθόγγοι
δύο λέξεις
φτάνουν…
(από το ποίημα Μέθεξη)
Με αναφορές στην κοινωνία, στο χρόνο, σε δυνατά ανθρώπινα αισθήματα και καταστάσεις, σε ζητήματα υπαρξιακά αλλά κι απλά καθημερινά, καταφέρνει να δημιουργήσει ένα εξαιρετικό ποιητικό ψηφιδωτό, το οποίο αριστοτεχνικά κλείνει στο τέλος του βιβλίου με μια σειρά Στοχασμών. «Νόμισες ότι θα ανιχνεύσεις το βυθό μου / Και πνίγηκες στα ρηχά νερά…» γράφει αποδεικνύοντας σε δυο μόνο στίχους την εξαιρετική τέχνη του λόγου που την κατέχει όπως λίγοι στις μέρες μας!
Η Σοφία Σκλείδα με αυτή την ποιητική της συλλογή έχει ανεβάσει πάρα πολύ ψηλά τον πήχη της σύγχρονης ελληνικής ποίησης και είμαστε βέβαιοι πως θα συνεχίσει να θέτει νέες σταθερές πολύ μεγάλης αξίας. Θα ήταν σοβαρή παράλειψή μας αν δε συνιστούσαμε στον κάθε αναγνώστη τούτης της ταπεινής καταγραφής της γνώμης μας να μην αποκτήσει την ποιητική συλλογή «(νέο) λογισμοί» και να τη μελετήσει σε όλο της το βάθος.
«Ατυχείς οι ώρες που ζούμε Δία…»
(από το ποίημα Έννομη τάξη)