Ακολουθήστε με στο Facebook

Τι θα μπορούσε να γράψει για τις μέρες μας σε μια λευκή σελίδα ευρωπαϊκής ιστορίας το εγγόνι ενός πολίτη της Ε.Ε. του σήμερα; Πώς θα αποτύπωνε άραγε την Γηραιά Ήπειρο της Ένωσης των ανισοτήτων, της λιτότητας, των άκρων αλλά και των προκλήσεων της εποχής μας; Δε θα ήταν απίθανο αν το μελάνι στην σελίδα αυτή σκιαγραφούσε τα γεγονότα, τις καταστάσεις και την πορεία που ακολουθείται στους κόλπους της με τρόπο που δεν μας εκφράζει αληθινά, που δεν μας τιμά ως πολίτες, που είναι αντίθετο με το όραμα που έχουμε φανταστεί γι’ αυτή. Αντίθετο με το όραμα των μεγάλων ηγετών που την έπιασαν από το χέρι σε δύσκολες περιόδους κι από μια ρημαγμένη ήπειρο την έκαναν φάρο πολιτισμού και παράδειγμα προς μίμηση. Η ιστορική συγκυρία του σήμερα μοιάζει σαν να είναι αποκομμένη από τις αρχές και τα ιδανικά των Ευρωπαίων, θυμίζει ένα κακό αντίγραφο της συνοικίας των τραπεζών της Wall Street, εκεί που υπογράφονται ψυχρές συμφωνίες από ψυχρούς επαγγελματίες του χρήματος, εκεί που δεν υπάρχει πουθενά ούτε θεός να συγχωρήσει ούτε κι άνθρωπος για να βοηθήσει.

Τι είναι όμως η Ευρώπη; Σίγουρα δεν είναι μια αόριστη ιδέα, δεν είναι η κοινή αγορά που μας δίδαξαν στα σχολεία τις προηγούμενες δεκαετίες, δεν είναι απλώς μια διευκόλυνση που παρέχει το άνοιγμα των εσωτερικών συνόρων της και βεβαίως δεν είναι απλώς ένα νόμισμα, τουλάχιστον για τις χώρες του ευρώ. Είναι κάτι πολύ περισσότερο, είναι μια φιλοσοφία βαθιά ριζωμένη μέσα στο μυαλό των πολιτών της. Είναι αλληλεγγύη και μέριμνα για όλους. Είναι πολιτισμός και τέχνη. Ίσως όμως, περισσότερο από όλα τούτα, η Ευρώπη να είναι κάτι μεγαλύτερο από αυτό που μερικά συμφέροντα που δρουν στο σκοτάδι και πίσω από ερμητικά κλειστές πόρτες θέλουν να τη μετατρέψουν, είναι η ίδια η υπόστασή της μια κοσμοθεωρία προόδου του ανθρώπου. Η Ευρώπη είναι απαραίτητη, ο εθνικισμός όχι. Η Ευρώπη μάς είναι απαραίτητη, οι άνθρωποι προηγούνται, οι αριθμοί και οι στατιστικές όχι. Η Ευρώπη είναι ελευθερία. Είναι η πηγή που αναβλύζει η ιστορία και που γέννησε επαναστάσεις που δημιούργησαν την κοινωνική πρόνοια, τη θεσμοθέτηση του κράτους δικαίου, του κράτους που νοιάζεται για τον πολίτη αλλά και το σεβασμό στη διαφορετικότητα των αντιλήψεων. Αυτή την Ευρώπη πρέπει να ψηφίσουμε την ερχόμενη Κυριακή.

Είναι αλήθεια πως την τελευταία δεκαετία η Ευρώπη βίωσε μια περίοδο χωρίς πολύ φως, ίσως γιατί συνήθισε το σκοτάδι στις μελέτες των αριθμών, της στατιστικής και της πολιτικής που έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα το ταμείο κι άφησε σε δεύτερη μοίρα τα όνειρα των ανθρώπων της. Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός αιώνων μοιάζει να υπέκυψε στο βάρος που τεχνηέντως επιβλήθηκε από το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα. Καθιερώθηκε, με τις ευλογίες ίσως της εσωτερικής της γραφειοκρατίας, ένα ξένο προς τα ιστορικά της δεδομένα status quo που αποξένωσε την πολιτική από τον πολίτη. Στις μέρες μας η λιτότητα κερδίζει την ανάπτυξη και οι τεχνοκράτες τους πολιτικούς! Από την άλλη μεριά οι πολίτες, βιώνοντας στη δύσκολη πια καθημερινότητά τους την έλλειψη οράματος και προοπτικής, βρέθηκαν μπροστά σε ένα μεγάλο ερώτημα: Η Ευρώπη αποφασίζει προς όφελος των πολιτών της ή προς όφελος των οικονομικών της μεγεθών; Αυτή η αμφιβολία έκρυψε το φως της ελπίδας και της -με όρους ανθρωποκεντρικούς- ανάπτυξης από τα μάτια των Ευρωπαίων και το αντικατέστησε με το φόβο. Αυτός με τη σειρά του γέννησε τον πρόθυμο εθνικισμό που θέλει να μηδενίσει την ιστορία της και να σβήσει από το χάρτη το μεγάλο εκείνο όραμα πάνω στο οποίο οικοδομήθηκε η Ένωση, την ελευθερία στη σκέψη.

Η Ευρώπη είναι σοφή. Οφείλει να προστατέψει τον εαυτό της από τους παράγοντες αυτής της παθογένειας, παράγοντες που επιβάλλονται από εξωγενείς για την ιστορία της αντιλήψεις. Δεν πρέπει να επιτρέψει στο κομμάτι εκείνο της ιστορίας που δεν τιμά τον Άνθρωπο να επαναληφθεί. Η ευθύνη όλων των πολιτών της Ευρωπαϊκής Ένωσης είναι μεγάλη. Η δική μας ευθύνη είναι μεγάλη. Την ερχόμενη Κυριακή όλοι μας θα βρεθούμε μπροστά στη σχισμή της κάλπης που μοιάζει με τη σχισμή της ιστορίας που θα κρίνει το μέλλον του παιδιού εκείνου, του εγγονιού του Ευρωπαίου πολίτη που μνημονεύσαμε στην αρχή των σκέψεών μας. Του παιδιού που θα γράψει σε χρόνους αυριανούς αυτή τη σημαντική στιγμή της ιστορίας του σήμερα. Ας μην βαρύνουμε την ψυχή του υποχρεώνοντάς το να κάνει μελανή τη σελίδα του βιβλίου της ιστορίας που αφορά τις μέρες και την εποχή μας. Έχουμε υποχρέωση απέναντί του. Έχουμε την υποχρέωση να αισθανθούμε το μέγεθος της ευθύνης που θα βαρύνει την επιλογή μας μπροστά στην κάλπη. Δεν πρέπει να παρασυρθούμε από ανέξοδες μικροπολιτικές υποσχέσεις ή τακτικές ριάλιτι που στερούνται σοβαρής πολιτικής πρότασης. Η Ευρώπη δεν είναι αριθμοί ούτε στατιστικές, ας μην το ξεχάσουμε αυτό. Γιατί, και γι’ αυτό κανείς δεν μπορεί να μας πείσει για το αντίθετο, η Ευρώπη είναι οι Άνθρωποί της!

Από το άρθρο

Ο Ευρωπαϊκός πολιτισμός αιώνων μοιάζει να υπέκυψε στο βάρος που τεχνηέντως επιβλήθηκε από το τραπεζικό και οικονομικό σύστημα. Καθιερώθηκε, με τις ευλογίες ίσως της εσωτερικής της γραφειοκρατίας, ένα ξένο προς τα ιστορικά της δεδομένα status quo που αποξένωσε την πολιτική από τον πολίτη. Στις μέρες μας η λιτότητα κερδίζει την ανάπτυξη και οι τεχνοκράτες τους πολιτικούς!

Διαβάστε κι αυτά

Αρθρογραφία
Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!
Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!

Οι κορυφές, συνήθως, είναι οξείες!

Μια διασταλτικά παραστατική απεικόνιση της αυτοπραγμάτωσης του ανθρώπου μέσα στον κοινωνικό ιστό τού τόπου που δραστηριοποιείται, θα μπορούσε να αποτελέσει η προσπάθεια κατάληψης της καλύτερης δυνατής θέσης στις καρέκλες των επισήμων! Ενίοτε δε, και η (επικοινωνιακή) εξαγορά της, όταν τα προσόντα και η ρητορική ικανότητα δεν είναι αρκούντως επαρκή.

Αρθρογραφία
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!
Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Λαϊκισμός και κατασκευή ενόχων!

Ο λαϊκισμός στις μέρες μας ενδεχομένως να είναι μια από τις σοβαρότερες απειλές που γνώρισε ποτέ η Δημοκρατία και η ελευθερία στον πλανήτη μας. Η προϋπόθεση συνοχής της κοινωνίας, ως δομικός λειτουργικός φορέας της Δημοκρατίας, τελεί υπό κατάρρευση. Τι θα μπορούσε λοιπόν να αποτελέσει αντίδοτο στον λαϊκισμό και σε όσα αυτός δυσμενώς επιφέρει στην κοινωνία μας; Πιθανόν να είναι η λογική σκέψη...

Αρθρογραφία
Κατεβαίνοντας προς το 2025…
Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Κατεβαίνοντας προς το 2025…

Η Δύση έμαθε από νωρίς να συνδέει την ελευθερία, την επιστήμη, τη δημοκρατία αλλά και το ίδιο το αύριο με το οικονομικό κέρδος. Εφηύρε χρηματιστήρια, τράπεζες, τόκους, άγχος και άχθος αβάσταχτο για τους ώμους των πολιτών, διαλύοντας την πρωτογενή τους επιθυμία για συμμετοχική αλληλεπίδραση στον κοινό βίο.

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Τόπος και ου-τοπία!
Τόπος και ου-τοπία!

Τόπος και ου-τοπία!

Σε έναν δήμο που έχει ήδη υποφέρει δραματικά κι έχει υποστεί ανήκεστο βλάβη από τα μνημόνια και την εικοσαετή λιτότητα, η επιβολή αυξημένων δημοτικών τελών είναι σχεδόν βέβαιο πως θα λειτουργήσει αδυσώπητα και οριζοντίως προς την επιδείνωση της κατάστασης των πολιτών του και, αν όχι προς την περαιτέρω κατάρρευση, προς την επώδυνη επιχειρηματική επιβάρυνση των επαγγελματιών της περιοχής, η δραστηριότητα των οποίων αποτελεί εν πολλοίς τον ακρογωνιαίο λίθο της οικονομίας του Δήμου Λαμιέων.

Αρθρογραφία
Φανατισμένα αμνοερίφια
Φανατισμένα αμνοερίφια

Φανατισμένα αμνοερίφια

Είναι άξιο απορίας γιατί μέσα στη λειτουργία της Δημοκρατίας, το ίδιο το πολίτευμα να επιτρέπει, ή έστω να ανέχεται, την εμφάνιση φανατικών μορφωμάτων, τα οποία δρουν καταφανώς εις βάρος του; Τι είναι αυτό που καθιστά τη Δημοκρατία δεκτική σε τέτοια φαινόμενα;

ΑρθρογραφίαΤοπική Αυτοδιοίκηση
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία
Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Εχθρός της Αυτοδιοίκησης ο εμπειρισμός και η διοικητική αγνωσία

Η επικίνδυνη αμεριμνησία του πολιτικαντισμού δεν είναι συμβατή ούτε με το θεσμικό ρόλο της Αυτοδιοίκησης ούτε με την ενάργεια που πρέπει να τη διακρίνει. Το ίδιο σημαντικά ασύμβατη είναι η διοικητική αγνωσία αλλά και ο εμπειρισμός. Η παραλυτικά μικρονοϊκή αντίληψη ότι τοπική αυτοδιοίκηση σημαίνει νομή εξουσίας χωρίς το αντίστοιχο γνωσιακό υπόβαθρο, ούτε μπορεί ούτε πρέπει να αποτελεί πολιτικό κανόνα, αν βεβαίως ο στόχος είναι οι Οργανισμοί της Τοπικής Αυτοδιοίκησης να λειτουργούν ορθολογικά όντως ως σύγχρονοι οργανισμοί στο πλαίσιο και στα πρότυπα των ευρωπαϊκών δεδομένων. Είναι όμως νοητό το… αυτονόητο;