Ίσως και νά ’ναι υπερβολή αυτή μας η αντίληψη, αλλά την εξέλιξη μπορεί κανείς να την ψηλαφίσει ή έστω να την αισθανθεί. Διότι είναι αμιγώς θέμα των αισθήσεων να μπορέσει κανείς να αντιληφθεί τη διαφορά μεταξύ του παλιού και του νέου, του μικρού και του μεγάλου, του καλού και του καλύτερου. Κι αν κάτι χαρακτηρίζει την εποχή μας, την εποχή της 4ης Βιομηχανικής Επανάστασης, είναι ακριβώς αυτή η αίσθηση της σχεδόν αέναης και διαρκούς εξέλιξης που οδηγεί τον κόσμο μας στην καινοτομία και στην ανάπτυξη. Στη Λαμία όμως, θαρρεί κανείς πως οι αισθήσεις των πολιτών έχουν σταματήσει εδώ και πολλά χρόνια να αντιλαμβάνονται οποιοδήποτε ίχνος εξέλιξης, έστω κι αν στα ημερολόγια ο χρόνος δείχνει 2022! Κι αν εμείς, οι πολίτες ετούτης της πόλης, νομίζουμε πως ο τόπος μας προχωράει μπροστά, αρκεί μόνο μια επίσκεψη στις πρωτεύουσες των όμορων νομών, ή έστω και λίγο πιο πέρα, για να αντιληφθούμε πως ο χρόνος της Λαμίας στην κίνησή της στην Ιστορία δεν είναι ίδιος με το χρόνο των γειτόνων μας, έχουμε μείνει πίσω. Πολύ πίσω!
Η μοναξιά της Λαμίας είναι πια παροιμιώδης. Ολόγυρα, ο κόσμος προχωρά μπροστά ακολουθώντας όχι απλώς το ρυθμό της εποχής αλλά κυρίως το όραμα των σοβαρών εκείνων ανθρώπων που επιθυμούν το μέρος που ζουν κι εργάζονται να γίνει ένα μέρος με προοπτική για τους ίδιους και για τα παιδιά τους. Στη δική μας πόλη ακόμα και η λέξη ‘προοπτική’ μοιάζει με μια ουτοπική φαντασίωση που δεν είναι ικανή να ζήσει ούτε καν εφήμερα στα όνειρά μας. Έχοντας στη διάθεσή μας πολλά και σοβαρά συγκριτικά πλεονεκτήματα, λόγω κυρίως της γεωγραφικής μας θέσης αλλά και της έντονης ιστορικής παρουσίας τού τόπου στις σελίδες τής Ιστορίας, θα μπορούσαμε να βρισκόμαστε στις πρώτες θέσεις του επενδυτικού, οικονομικού, τουριστικού, πολιτιστικού και ακαδημαϊκού προϊόντος της χώρας μας. Αντί αυτού όμως, έχουμε καταφέρει το αδιανόητο, να βρισκόμαστε ουραγοί και ασθμαίνοντες στην προσπάθειά μας να κερδίσουμε το αύριο! Είναι άραγε υπερβολή αν κάποιος ισχυριστεί πως τα πλεονεκτήματα αυτά φροντίζουμε εδώ και δεκαετίες να τα ανακαλούμε στην επικαιρότητα απλώς και μόνο για να συνοδεύσουν κάποιες προεκλογικές υποσχέσεις, από εκείνες που ξεχνιούνται συνήθως την επομένη των εκλογών;
Οι καιροί δεν μπορούν να περιμένουν, μήτε οι άνθρωποι. Ούτε είναι πια σοφό εκ μέρους μας να επιτρέπουμε να αιμορραγεί καθημερινά και χάνει το ανθρώπινο κεφάλαιό της η Λαμία επειδή δεν προσφέρει κανένα αναπτυξιακό κίνητρο σε όλους εκείνους που θέλουν να επενδύσουν σ’ αυτήν. Μοιάζει με τόπος κλειστός, σχεδόν άδειος, σχεδόν κούφιος! Τούτη η πόλη μοιάζει μονίμως συννεφιασμένη τις τελευταίες δεκαετίες και στερημένη από τον ήλιο τής ανάπτυξης καθώς είναι δεν μπορεί να διεκδικήσει τίποτα ουσιαστικό αφού δεν μπορεί να πατήσει γερά στα πόδια της. Έχει καταντήσει να είναι απλώς μερικές τσιμεντένιες πλατείες, εσχάτως δε και άσχημες, λίγοι στενοί δρόμοι γεμάτοι κακοτεχνίες, μια αγορά που στενάζει καθημερινώς για να μπορεί να κρατιέται με αξιοπρέπεια στο ύψος των περιστάσεων και υπηρεσίες που χάνονται η μία πίσω από την άλλη και μεταφέρονται σε όμορους Δήμους επειδή τούτη η πόλη δεν έχει το σθένος ούτε τη δύναμη να τις διεκδικήσει. Στο βάθος του τοπίου, ο ανύπαρκτος πολιτισμός φροντίζει να γεμίζει το κάδρο με ένα απέραντο κενό! Κι ο Λεωνίδας, από τις εγκαταλειμμένες στην τύχη τους Θερμοπύλες, όσο κι αν περήφανα φωνάζει στους ξένους να σταματήσουν, να δουν τα χώματα απ’ τα οποία ξεκίνησε το ταξίδι της ολόκληρη η Ευρώπη, σίγουρα δακρύζει για την ασημαντότητα των ανθρώπων που διαχειρίζονται τον κόσμο μας σε τοπικό επίπεδο. Τον μικρόκοσμό μας, όπως έχει αποδειχτεί!
Σε κανέναν τόπο δεν αρμόζει η μετριότητα. Με νηφαλιότητα θα πρέπει από την αρχή να αποφασιστεί τι μέλλει γενέσθαι με αυτή την, βουβά πολιτικά, πόλη που βουλιάζει κάτω από την πίεση της έλλειψης οράματος. Η Λαμία δεν πρέπει να υπάρχει απλώς και μόνο επειδή είναι η πρωτεύουσα μιας Περιφερειακής Ενότητας, έχει χρέος απέναντι στα παιδιά της να ακολουθήσει το δρόμο της ανάπτυξης ώστε να τους παρέχει ικανές ευκαιρίες για να ζήσουν τη ζωή που τους αρμόζει. Να δράσει για να αποδράσει από τον κατήφορο. Στην αντίθετη περίπτωση απλώς θα συνεχίσει να υπάρχει μέσα στην ανεπίσχετη μετριότητά της. Τίποτα άλλο!