«Άραγε τί ώρα να ’ναι δίχως εσένα;», αναρωτιέται ο Νικηφόρος Βρεττάκος στο Ανεπίδοτο γράμμα του στη γυναίκα. ‘Τι ώρα;’, ρωτά, βάζοντας στο κάδρο των σκέψεών του το χρόνο συναρτώντας τον αδιάρρηκτα με τη γυναίκα και την απουσία της. Ένας ποιητής ρωτά όχι απλώς για μια γυναίκα αλλά για τους ανθρώπους που ντύνονται από γεννησιμιού τους μέσα σε σώματα διαφορετικών φύλων και αφήνονται να υπάρξουν στο χρόνο. Σαφώς και η έλλειψη τού ενός θα οδηγήσει στην έλλειψη τού άλλου, το Είναι άλλωστε είναι συνάρτηση συμμετρίας και ισορροπίας, έτσι διδάσκει η φύση στο σύμπαν ολόκληρο. Οι ίδιοι οι άνθρωποι όμως κατανοούν τη δραματική αγωνία τού ποιητή;
Το ‘πράγμα’, ως παράγωγο τού πράττειν και όχι τού δημιουργείν, δεν μπορεί να έχει τη δυνατότητα να πεθάνει παρά μονάχα να καταστραφεί. Ο άνθρωπος από την άλλη πεθαίνει. Πεθαίνει χωρίς να είναι δυνατόν να καταστραφεί εκτός κι αν στα χέρια άθλιων υπανθρώπων, εκείνων που δεν έχουν το θάρρος να αναγνωρίσουν την ασημαντότητά τους, μετατραπεί σε ‘πράγμα’. ‘Πράγμα’, που κατά τη στρεβλή αντίληψη των υπανθρώπων αυτών, είναι ικανό να υπομένει με υποτέλεια κάθε ασφυκτική παράνοια που οδηγεί στον ακρωτηριασμό των αισθημάτων του. Δεν είναι όμως έτσι, ποτέ δεν ήταν, κανένας άνθρωπος δεν έχει εξουσία πάνω στη συνείδηση τού συνανθρώπου του, πολύ δε περισσότερο κανένας άντρας επάνω σε καμία γυναίκα. Κι όμως, στις μέρες μας η οιμωγή τής κοινωνίας μπροστά στις αλλεπάλληλες καταγγελίες για παρενόχληση γυναικών από άντρες, πέρα από την εκκωφαντική πίεση που ασκεί σε κάθε αηδιασμένο πολίτη, αποδεικνύει πως για μερικούς άντρες η πιστοποίηση τού ανδρισμού τους περνάει νομοτελειακά μέσα από τη χρεοκοπία τής συνείδησής τους. Χρεοκοπία που δυστυχώς πληγώνει τη γυναίκα.
Σε κάθε δημιουργική διαδικασία αλλά και σε κάθε στενή ανθρώπινη επαφή, η παρενόχληση οποιασδήποτε μορφής σκοτώνει το ανεπανάληπτο αίσθημα τού Έρωτα. Δημιουργία και επαφή απαιτούν πρωτίστως την έναρξη μιας εγκεφαλικής λειτουργίας που οδηγεί τη νόηση στο πολυπόθητο επίπεδο τού δημιουργικού έρωτα. Έρωτα που όταν εκλείπει μοιάζει σαν εκείνη την πρώτη σταγόνα τής βροχής τού Ελύτη που σκοτώνει το καλοκαίρι και μουσκεύει όλα τα λόγια που είχανε γεννήσει αστροφεγγιές. Ακόμα και στη σεξουαλική πράξη, που σύμφωνα με τον Φρόιντ πάντοτε συμμετέχουν τέσσερις, δύο με σάρκα και οστά κι ακόμα δύο, οι εξιδανικευμένες φαντασιώσεις τους, η απουσία αυτής της νοητικής διεργασίας την καθιστά μια ενέργεια ανούσια, η έλλειψη άλλωστε τής φαντασίωσης αφαιρεί τη θάλασσα γύρω από κάθε νησί σκοτώνοντας φάρους και μακρινά ταξίδια.
Είναι σαφές πως η αξία κάθε ανθρώπου μπορεί να μετρηθεί από τους φόρους που επιβάλλει ο ίδιος στον εαυτό του. Ειδικά στους άντρες που βρίσκονται σε θέση ισχύος απέναντι σε γυναίκες, από την αυταπώλεια ανάγκης επίδειξης (και απόδειξης) τού ανδρισμού τους. Δυστυχώς όμως, υπάρχουν κι εκείνοι που όχι μόνο δεν είναι αλλά ούτε καν προετοιμάζονται για να γίνουν άντρες, παρά μόνο πασχίζουν να γίνουν αντίγραφα εραστών περιορίζοντας τούς τενεκεδένιους εαυτούς τους μέσα στη σκουριά τής επιβολής αφού δεν μπορούν να εμπνεύσουν τίποτα άλλο παρά αηδία. Δε φημίζονται άλλωστε για την οξύνοιά τους! Είναι βέβαιο πως τα αντανακλαστικά τής κοινωνίας τελικά θα περιθωριοποιήσουν τους ευνουχισμένους φαλλοκράτες, το διακύβευμα όμως δεν είναι αυτό, είναι ο μηδενισμός αντίστοιχων φαινομένων στο μέλλον. Μετά από όλες αυτές τις καταγγελίες που είδαν το φως τής δημοσιότητας, η αγανάκτηση δεν πρέπει να μετατραπεί σε ασφυξία, οι φωνές πρέπει να ακουστούν αφενός για να παραγκωνιστούν όλοι εκείνοι οι ασήμαντοι μη αρσενικοί άντρες και αφετέρου για να αποδοθεί δικαιοσύνη πρωτίστως από την ίδια την κοινωνία. Γιατί ο χρόνος πράγματι φεύγει παράξενα δίχως το σεβασμό απέναντι στη γυναίκα!