γράφει η Μάχη Τζουγανάκη
Ο Κώστας Θερμογιάννης δεν είναι μόνο ένας καλός συγγραφέας και πολύ καλός χειριστής του Λόγου. Έχει βαθιές φιλοσοφικές ανησυχίες πράγμα που φαίνεται από την αρχή αυτού του υπέροχου βιβλίου μέχρι και το τέλος του. Δεν είναι όμως μόνο η ανάγκη μελέτης του Ανθρώπου, της σχέσης του με τους ‘Αλλους, με τη Ζωή, με το Θάνατο που κάνει το έργο να λάμπει πραγματικά, αλλά το φιλοσοφικό και επιστημονικό υπόβαθρο του συγγραφέα που αναδεικνύει αυτή την δουλειά.
Ποια είναι η Ελένη; Η Ελένη θα λέγαμε με σιγουριά πως είναι το Φως που έχουμε όλοι μέσα μας. Είναι η Λάμψη μας. Αυτή που μας ανάβει ή σβήνει τα μονοπάτια στη ζωή μας ανάλογα με το πού ρίχνει το φως της. Η επιλογή της πορείας συνειδητή και ασυνείδητη καμιά φορά. Τα εμπόδια που συναντάμε. Οι διασταυρώσεις στους δύσκολους και επικίνδυνους δρόμους μας. Οι αποφάσεις μας. Οι επιρροές μας. Οι επιθυμίες μας και οι αδυναμίες μας. Οι στόχοι μας και τα όνειρά μας. Οι φόβοι μας και τα αδιέξοδά μας. Το σκοτάδι της ύπαρξής μας αλλά και η φωτισμένη μας οντότητα. Όπως πάντα, το yin yang της Ύπαρξής μας.
Όλα τα παραπάνω που ερεθίζουν ως έννοιες κάθε άνθρωπο που αναζητά το ρόλο του στη ζωή και το νόημα αυτής της ύπαρξης, οπτικοποιούνται μέσα από ένα εξαίρετο «παραμύθι». Ένα παραμύθι που δεν απευθύνεται σε συγκεκριμένη ηλικία αλλά σε όλους μας. Ένα παραμύθι εξάλλου είναι «επιτυχημένο» όταν μπορεί να απευθυνθεί σε όλες τις ηλικίες προσφέροντας το μερίδιο κατανόησης και αφομοίωσης των εννοιών που πραγματεύεται, με μια πολύ έξυπνη πολυεπίπεδη γραφή, όπως ακριβώς κάνει και εδώ ο συγγραφέας του.
Η Ελένη, γίνεται μια μικρή ηλιαχτίδα, ένα παιδί. Ένα παιδί που ξεκινά το ταξίδι του στον κόσμο. Βιώνει την πρώτη της σημαντική αλλαγή, το ξεκόρμισμά της από τον άνθρωπο που τη γέννησε, το πολύ σημαντικό βήμα που κάνει κάθε παιδί και ως εκ τούτου μια από τις πιο σημαντικές δυσκολίες με τις οποίες έρχεται αντιμέτωπο παλεύοντας πια μόνο του με τις δικές του νεογέννητες δυνάμεις να καταλάβει ποιος είναι ο δρόμος που πρέπει ή οφείλει ή επιθυμεί να ακολουθήσει. Επαναστατεί, αμφιβάλλει, νοσταλγεί, απομονώνεται, εγκλωβίζεται, αγωνίζεται. Την παρακολουθούμε να γνωρίζει τον κόσμο, να τον παρατηρεί. Να μιλά για την οικογένεια, τους φίλους. Για τα όνειρα. Για τους στόχους που μπορεί να βάλει κάποιος. Για το άπιαστο και το αδύνατο που είναι ωραίο να κυνηγά κανείς και να πιστεύει σε αυτό. Μια πίστη εσωτερική που γεννά θαύματα όπως και στη δική της περίπτωση. Η φυσική έννοια της καμπυλότητας του φωτός γίνεται το όπλο της ηρωίδας. Είναι ο δικός της σταθμός στον οποίο θα αναμετρηθεί πρωτίστως με την ίδια και σε δευτερεύον επίπεδο με τον περίγυρό της.
Όπως συμβαίνει στη ζωή, έτσι και εδώ, στο Σύμπαν στο οποίο κινείται θα γνωρίσει την έννοια της Εξουσίας, του Πολέμου, της Ζήλειας. Θα δει πώς αντιμετωπίζεται η διαφορετικότητα και πώς η δική της δράση μπορεί να προκαλέσει μια αλυσιδωτή αντίδραση στον συμπαντικό κόσμο. Πώς μπορεί μια ηλιαχτίδα που σπάει τους κανόνες, να επηρεάσει τις υπόλοιπες, να μετατοπίσει την πορεία της αλλά και πολλών άλλων, να προσφέρει γνώση αλλά και να κερδίσει και η ίδια αφήνοντας τα γεγονότα που βιώνει να εισχωρούν στο βαλιτσάκι με τις εμπειρίες της με ωριμότητα, ώστε να αποτελούν τα μελλοντικά της όπλα στις όποιες αποφάσεις επιλέξει να πάρει.
Πώς προχωρά αλήθεια κανείς έχοντας βρει αυτό που επιθυμεί; Ποιο το τίμημα του να επιλέγεις το αντίθετο, το διαφορετικό μεταξύ των άλλων; Πώς διατηρείς τις σχέσεις σου με τους υπόλοιπους; Πώς μπορεί να γεννηθεί ένας κοινός σκοπός; Πώς απαγκιστρώνεσαι από οτιδήποτε σε εμπόδιζε τόσο καιρό να λάμψεις και πώς διαλέγεις το φως και την ακτινοβολία που ποθείς να έχεις;
Στο τέλος όλων, η μοναδική έννοια της Αγάπης που δεν επιλέγεται καθόλου τυχαία από το συγγραφέα ως φινάλε στο έργο του. Η ανεξάντλητη, η υπέροχη, η φωτεινή, η από τα σπλάχνα μας αναγκαία συναισθηματική τροφή. Η κόλλα που ενώνει τα σκόρπια κομμάτια μας. Το μυστήριο της Ζωής, η αξία του Θανάτου, η σοφία των Επιλογών μας, μα… πάνω από όλα η μαγεία της Αγάπης που δίνει τις απαντήσεις στα πιο αβέβαια ερωτήματά μας και μας σπρώχνει σε δρόμους ολοκαίνουριους που ακολουθούν το δικό μας εσωτερικό καρδιοχτύπι.
«Άξιζε να Υπάρξουμε, για να συναντηθούμε» γράφει ο Γιάννης Ρίτσος στην «Εαρινή Συμφωνία». Διαβάζοντας κανείς το πολύ ξεχωριστό βιβλίο – δώρο που μας κάνει ο συγγραφέας θα επεκτείναμε την όμορφη φράση ως εξής:
«Άξιζε να Υπάρξουμε, για να χαράξουμε το δικό μας φωτεινό δρόμο στο ανθρώπινο σύμπαν…σκορπίζοντας από τη δική μας εσωτερική λάμψη στα υπόλοιπα ουράνια σώματα»
Καλοτάξιδο με την καρδιά μου, με την ευχή να διαβαστεί από πολλούς μα κυρίως… να λάμψει κάνοντας επιδέξιες στροφές στο αναγνωστικό κοινό για να τους βοηθήσει να φωτίσουν το δικό τους μοναδικό δρόμο…