Αλαζονεία. Αν κάποιος κοιτάξει στο λεξικό την ερμηνεία της λέξης «αλαζόνας» θα δει πως χαρακτηρίζει εκείνον που χωρίς κάποια αληθινή και πραγματική αξία, καμαρώνει και παρουσιάζει εαυτόν σαν ανώτερο από τους άλλους και σπουδαίο. Αν λοιπόν ένας τέτοιος άνθρωπος βρεθεί στα ηνία μιας χώρας, τότε τι μπορεί να περιμένει ο λαός του και τι ο υπόλοιπος κόσμος;
Ο νέος πλανητάρχης ρίχνει «τη μητέρα όλων των βομβών» -όπως την έχουν χαρακτηρίσει-, εκ της Δύσης προερχόμενος, ο νέος «σουλτάνος» από την Ανατολή θέλει να καταργήσει ακόμα και το αξίωμα του πρωθυπουργού! Και οι δύο για να κάνουν επίδειξη ισχύος, σε βάρος ανθρώπινων ζωών ο μεν, σε βάρος ενός λαού, και όχι μόνο, ο δε. Το όραμα μιας πανίσχυρης υπερδύναμης συναντά στις μέρες μας το όραμα μιας νέας αυτοκρατορίας, η οποία θέλει πιθανόν να υποκαταστήσει ή, ακόμα χειρότερα, να αντικαταστήσει την πάλαι ποτέ κραταιά Σοβιετική Ένωση! Και στη μέση βρίσκεται μια Ευρωπαϊκή Ένωση που μοιάζει να έχει χάσει το βηματισμό της και δείχνει σημάδια κατάρρευσης και μια Κίνα που σφυρίζοντας αδιάφορα ενδιαφέρεται ως επί το πλείστον κυρίως για την οικονομική της επέκταση σε ολόκληρο τον πλανήτη.
Θα μπορούσαμε να θέσουμε το ερώτημα: «Η Ελλάδα πού ακριβώς βρίσκεται στο νέο αυτό χάρτη που δείχνει πως θα επιφέρει πολλές αλλαγές στο άμεσο μέλλον;», αλλά η απάντηση είναι δύσκολο να δοθεί, διότι όταν κανείς παλεύει για την επιβίωσή του μεταξύ σφύρας (ΔΝΤ) και άκμονος (Ε.Ε.), λίγα πράγματα μπορεί να κάνει. Τούτο όμως δε σημαίνει πως η χώρα μας θα πρέπει να αδιαφορήσει και να μείνει εντελώς αμέτοχη απέναντι στα τεκταινόμενα, διότι οι κίνδυνοι που ελλοχεύουν στη στροφή του χρόνου είναι ορατοί, διαρκείς και μεγάλοι, με πρώτο και κυριότερο να μεταμορφωθεί σε αποικία κάποιας υπερδύναμης, σε μια νέα Κούβα της εποχής του ψυχρού πολέμου ίσως, με ό,τι κι αν αυτό συνεπάγεται για τους κατοίκους τούτου του τόπου.
Δε θα ήταν υπερβολή αν υποθέσει κανείς πως οι «γκρίζες ζώνες» του Αιγαίου (και όχι μόνο), τούτη την εποχή της οικονομικής και πολιτικής δυσπραγίας της Ελλάδας, μοιάζει να είναι εύκολο να αλλάξουν χρώμα και σημαία και να αποτελέσουν τον προπομπό γεωγραφικών ανακατατάξεων. Μήπως, αναρωτιόμαστε, έχει έρθει η εποχή που το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει η διεθνής πολιτική και οικονομική σκηνή, θα βρει διέξοδο σε κάποιο ή κάποια αδύνατα σημεία τούτου του κόσμου; Και ποιος είναι πιο αδύναμος στις μέρες μας;
Για όσο καιρό οι άνθρωποι καταγράφουν την ιστορία, αυτή έχει να επιδείξει με καταπληκτική και συνεπή περιοδικότητα την καταπάτηση των δικαιωμάτων, αλλά και την καταστροφή μικρών κρατών και λαών από τις μεγάλες δυνάμεις κάθε εποχής, από τους Πέρσες της αρχαιότητας μέχρι τους Γερμανούς του Β’ Παγκοσμίου πολέμου. Κάθε αλαζόνας αρχηγός κράτους που επιθυμούσε να γίνει αληθινός πλανητάρχης ή σουλτάνος, δε λογάριασε ποτέ ανθρώπινα δικαιώματα, διεθνείς συμφωνίες ούτε καν τον πόνο που προκάλεσαν οι σοροί των νεκρών γιών στις αγκαλιές των μαυροφορεμένων μανάδων. Η ιστορία λοιπόν μοιάζει να θέλει να επαναληφθεί στις μέρες μας, οι προϋποθέσεις είναι κατάλληλες και το έδαφος γόνιμο για να βλαστήσει και πάλι συμφορές και καταστροφή.
Τούτος ο τόπος έχει την ευχή και την κατάρα συνάμα, να βρίσκεται στην ανατολή της Δύσης και στη δύση της Ανατολής, στο μεταίχμιο δυο κοσμοθεωριών που εδώ και αιώνες προσπαθούν να επιβάλουν η μια την κουλτούρα της στην άλλη. Οι Έλληνες πολιτικοί οφείλουν να αφουγκραστούν τα σημάδια του αύριο, οι οιωνοί είναι ολοφάνεροι μπροστά στα μάτια τους, και να αφήσουν τη μικροπολιτική κατά μέρος. Η Ελλάδα ήρθε η ώρα να ανασκουμπωθεί, να μεταμορφωθεί το συντομότερο από αδύναμος κρίκος του παγκόσμιου πολιτικού στερεώματος σε μια δύναμη με λόγο και ισχυρή παρουσία στην περιοχή. Αυτό δε θα το επιτύχει βεβαίως αυξάνοντας το οπλοστάσιό της με όπλα, σφαίρες κι αεροπλάνα, θα το πετύχει ισχυροποιώντας την κοινωνία και τους πολίτες της.
Είναι σχεδόν βέβαιο πως η μοναδική πηγή ισχύος της χώρας μας είναι το έμψυχο δυναμικό της, αυτό που, τεχνηέντως ή όχι, έχουν οδηγήσει την τελευταία δεκαετία σε μαρασμό. Σε όλη της την ιστορία άλλωστε, εκεί και μόνο εκεί στηρίχτηκε για την επιβίωσή της. Αν θα μπορούσαμε να απευθύνουμε μια πρόταση στους κυβερνώντες, αυτή δε θα ήταν άλλη από αυτό που ο Νομπελίστας Ιρλανδός θεατρικός συγγραφέας Tζορτζ Μπέρναρντ Σω είχε γράψει: «Οι άνθρωποι που πάνε μπροστά σ’ αυτόν τον κόσμο, είναι αυτοί που σηκώνονται, αναζητούν τις συνθήκες που θέλουν, κι αν δεν τις βρουν, τις διαμορφώνουν μόνοι τους». Να ξέχασε άραγε τεχνηέντως ο συγγραφέας να αναφέρει και την πολιτική βούληση;
0 Σχόλια