ΑΝΕΛΕΗΤΗ
Δεν χαρίζεται
Στις σαθρές μας γέφυρες
Η καταιγίδα
Τα χαϊκού είναι μικρά ποιήματα των τριών στίχων. Στην αρχική τους μορφή είχαν 5 μετά 7 και τέλος πάλι 5 συλλαβές. Θα μπορούσε κανείς να πει πως μέσα στην απλότητά τους και την απόλυτη αφαιρετικότητα που τα διακρίνει, συμπυκνώνουν τόσο πολύ τις σκέψεις του δημιουργού τους που είναι πλέον σχεδόν αδύνατο να μπορέσει να φτάσει σε πιο απλή ή πιο λιτή μορφή. Δε θα ήταν υπερβολή αν ισχυριστούμε πως πολλά από τα μικρά αυτά ποιήματα αποτελούν πηγή σοφίας!
Ο Απόστολος Παλιεράκης με τη συλλογή «βραχύσωμες πτήσεις | παρεκλίνουσες (χαϊκού)» από τις εκδόσεις Μανδραγόρας έρχεται να επιβεβαιώσει τον κανόνα με τρόπο εντελώς και φυσικά ανεπιτήδευτο, κάτι που δίνει στα ποιήματά του ιδιαίτερα μεγάλη αξία. Τα νοήματα που προκύπτουν από τη μελέτη του βιβλίου είναι ποικίλα, όλα όμως περιστρέφονται γύρω από τον Άνθρωπο, άλλοτε με διάθεση σαρκαστική, άλλοτε βαθιά φιλοσοφική, κάποιες στιγμές καταλογίζει ευθύνες κι άλλοτε ρίχνει το βλέμμα του στην κοινωνία και τα κακώς κείμενα που αυτή φέρνει μαζί της, πάντοτε όμως σέβεται τον αναγνώστη του και δεν τον παρασέρνει σε ανούσιες εξάρσεις, η πένα του πάντοτε παραμένει ταπεινή και το μελάνι της είναι βουτηγμένο στην εμπειρία του αλλά και στη θεώρηση της ζωής που ο ίδιος έχει βιώσει.
ΤΗΣ ΑΠΟΚΡΙΑΣ
Στους εαυτούς μας
Αν μεταμφιεστούμε
Θα μας γνωρίσουν;
Με περισσότερα από σαράντα χαϊκού, η θεματολογία είναι πλούσια και το να προσπαθήσει κανείς στον περιορισμένο χώρο μιας παρουσίασης να σταχυολογήσει κάποια από αυτά, θα ήταν τουλάχιστον άδικο τόσο για τον ίδιο τον ποιητή όσο και για το έργο του. Ο Απόστολος Παλιεράκης είναι βαθιά στοχαστικός και προβληματίζει. Στεκόμαστε για μια στιγμή στο χαϊκού «ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ»
ΤΡΙΑ ΕΡΩΤΗΜΑΤΙΚΑ
Άμοιροι πλέον;
Και άμοιροι ευθυνών;
Πώς το δέχεσαι;
και βλέπουμε τη σύνδεση με την ποίηση του Κώστα Βάρναλη (Οι μοιραίοι) την οποία όμως έχει το θάρρος και το σθένος να την προχωρήσει ένα βήμα πιο πέρα. Τολμά και ρωτά: Άμοιροι ευθυνών; Πώς το δέχεσαι; Ρωτά τον εαυτό του πρωτίστως και στη συνέχεια τον αναγνώστη, τον οποίο θέτει προ των (όποιων αναλογικά) ευθυνών φέρει για την πορεία της ιστορίας και την κατάληξή της στο σήμερα.
Θα μπορούσαμε να επεκταθούμε πάρα πολύ στο βαθύτερο νόημα όλων των σκέψεων του Απόστολου Παλιεράκη αλλά δεν είναι ίσως δόκιμο καθόσον ο αναγνώστης του βιβλίου του θα πρέπει να έχει το δικαίωμα της παρθένας ανάγνωσης βγάζοντας ο ίδιος τα συμπεράσματά του, μέσα από τη δική του ξεχωριστή συλλογιστική. Στο σημείο αυτό δε θα πρέπει να παραλείψουμε το γεγονός πως το εξώφυλλο του βιβλίου δένει αρμονικότατα με το περιεχόμενό του και προϊδεάζει όποιον το πιάσει στα χέρια του για το τι πρέπει να περιμένει.
Εκείνο που οφείλουμε να τονίσουμε είναι το γεγονός πως ο ποιητής πραγματικά έχει δώσει ένα εξαιρετικό δείγμα της γραφής του το οποίο εμείς οι αναγνώστες οφείλουμε να μελετήσουμε με μεγάλη προσοχή. Ο ποιητής είναι πράγματι εξαίσιος, μας καθήλωσε κυριολεκτικά, γι’ αυτό και κλείνοντας τούτες τις σκέψεις μας θα θέλαμε να του απευθύνουμε το ίδιο του το ποίημα:
ΑΝΕΚΤΙΜΗΤΟΣ
Να εκτιμηθεί
Ερώτησα αφελώς
Πώς δεν ζητούσε;