«Σµίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!» φώναξε με φωνή θεού ο Παλαμάς αλλά εκεί, στο κατ’ ευφημισμό Υπουργείο Παιδείας και κατά κυριολεξία Υπουργείο Εκπαίδευσης, τα παραθυρόφυλλα είναι μάλλον σφραγισμένα αεροστεγώς και τέτοιες φωνές δεν τα διαπερνούν! Ίσως γιατί θέλει ανθρώπους, κατά πως έγραψε ο Ελύτης, που να έχουν τον ήλιο να είναι άξονας μέσα τους για να μπορέσουν να ακούσουν και να πράξουν αναλόγως. Πού να βρει όμως ο Έλληνας της σήμερον ανθρώπους πολυάχτιδους να λάμπουν και ικανούς να σηκώσουν αυτόν το μόχθο; Πώς να απαιτήσει να υπάρξουν τέτοιοι όταν καθημερινά τελεί μνημόσυνο στην Παιδεία που καιρό τώρα την έχει θάψει κάτω από το βαρύ χώμα τής ιδεοληψίας;
Νέο νομοσχέδιο για το «Σχολείο», γεμάτο αναθυμιάσεις από το παρελθόν ξεβράστηκε μπροστά στην Πλατεία Συντάγματος. Δουλεμένο τόσο περισπούδαστα και καινοτόμα που στην αιτιολογική του έκθεση διαβάζει ο ανυποψίαστος πολίτης: «Άρθρο 5. Με τη ρύθμιση του άρθρου αυτού επαναφέρεται η αναγραφή του χαρακτηρισμού της διαγωγής των μαθητών στους τίτλους σπουδών της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης, όπως ίσχυε αδιάλειπτα τις τελευταίες δεκαετίες μέχρι το έτος 2017. Η αξιολόγηση της διαγωγής είναι στον πυρήνα της αποστολής της παιδείας και αποσκοπεί στη διάπλαση ελεύθερων και υπεύθυνων πολιτών». Σφάλμα τραγικό! Η αξιολόγηση τής διαγωγής ουδέποτε υπήρξε στον πυρήνα τής αποστολής τής Παιδείας, ίσως να υπάρχει στην εκπαίδευση υπάκουων… υπηκόων! Ευτυχώς όμως, τέτοιους ‘υπάκουους’ αυτή τη χώρα δε γέννησε πολλούς όσο κι αν η τάξη τής αριστείας το επιθυμεί. Σαν τον Ελευθέριο Βενιζέλο άλλωστε, που είχε διαγωγή κοσμία στο απολυτήριο τού Γυμνασίου, κι άλλοι θα υπάρξουν! Είναι λοιπόν χάσιμο χρόνου το να προσπαθήσει κανείς να αιτιολογήσει… την αιτιολογική έκθεση(!) και να κατανοήσει ποιον σκοπό ακριβώς εξυπηρετεί πια η αναγραφή – και μάλιστα σε δημόσιο έγγραφο – τής διαγωγής ενός ανήλικου πολίτη η οποία μάλιστα θα τον συνοδεύει σε ολόκληρη τη ζωή του χωρίς να μπορεί να αλλάξει. Μήπως απλώς επειδή «ίσχυε αδιάλειπτα τα προηγούμενα χρόνια» θα πρέπει η ιστορία να γυρίσει και πάλι πίσω;
Χρόνια ολόκληρα το σχολείο στη χώρα μας μοιάζει με σταματημένο τρένο που ενώ έχει τη δύναμη να τραβήξει τον κόσμο μπροστά και να δημιουργήσει το μέλλον που αρμόζει στον τόπο, αυτό ασθμαίνει προσπαθώντας μάταια να ακολουθήσει το ρυθμό τής εποχής. Τώρα πια εκτός από σταματημένο θα μετατραπεί και σε διαρκές (ιερο-) εξεταστήριο μαθημάτων αλλά και συμπεριφοράς καθιστώντας το στη συνείδηση των μαθητών απεχθές και σκοτεινό. Ο αστιγματισμός τής αντιληπτικής ικανότητας ορισμένων πολιτικών, η οποία συγχέει την εκπαίδευση με την παιδεία, έχει απλώσει ένα παχύ στρώμα σκουριάς και θλίψης μέσα στις σχολικές αίθουσες παρά τις φιλότιμες προσπάθειες των εκπαιδευτικών που ασφυκτιούν. Δυστυχώς, για ακόμα μια φορά και μάλιστα υπό τον τίτλο «Αναβάθμιση του Σχολείου και άλλες διατάξεις», οι πολιτικά υπεύθυνοι τού τόπου πισωπάτησαν. Αποδείχθηκαν πως δεν είναι τίποτα άλλο παρά απλοί υπάλληλοι χωρίς σθένος ενός μιαρού συστήματος που επιθυμεί να παρέχεται εκπαίδευση στα παιδιά τής χώρας και όχι Παιδεία. Το νέο νομοσχέδιο αποτελεί την πιο τρανή απόδειξη πως η πολιτική βούληση στο ζήτημα τής παιδείας επικεντρώνεται σε ένα μονάχα πράγμα. Την ακινησία!
Το «σχολείο» προέρχεται ετυμολογικά από τη «σχόλη» κατά τον καθηγητή Μπαμπινιώτη. Από την ανάπαυση δηλαδή και την αταραξία τού σώματος, το οποίο, απαλλαγμένο από το φυσικό κόπο, αξιοποιεί τις πνευματικές διεργασίες τού μυαλού για να καλλιεργήσει το πνεύμα. Δυστυχώς, στην Ελλάδα δεν καλλιεργούμε το πνεύμα μέσα στα σχολεία, καλλιεργούμε την παπαγαλία, την έλλειψη οράματος αλλά και την πανάκριβη παραπαιδεία! Η πολιτική ατολμία και οι παρωπίδες τής δήθεν αριστείας σε ένα υψίστης σημασίας ζήτημα όπως η παιδεία των Ελλήνων, μικραίνει ολοένα και πιο πολύ τον ουρανό τού τόπου μας. Εκτός κι αν ηθελημένα οι κρατούντες δεν επιθυμούν παιδεία γιομάτη Ελύτη, Καζαντζάκη, Ρίτσο, Χαλεπά, Τσαρούχη, Λαμπέτη και Συνοδινού αλλά μια φτηνή απομίμηση εκείνου τού ιδανικού σχολείου που πραγματικά μας αξίζει. Εκεί, στα ψηλά κι αεροστεγώς σφραγισμένα γραφεία τού Υπουργείου Εκπαίδευσης μάλλον κάποιος πρέπει να φωνάξει δυνατότερα από τον Παλαμά για να ακουστεί και δακρύζοντας να διδάξει επιτέλους στις ακριβοθώρητες υπουργικές καρέκλες τον μέλλοντα γιατί με τον αόριστο και τον παρακείμενο θα αναζητάμε τη χώρα μας και θα τη βρίσκουμε μονίμως σκονισμένη και ανώφελα φλύαρη όπως πάντα, να ακολουθεί την Ιστορία και να μη τη γράφει πια…