Το πρώτο βιβλίο του Λουκά Καρνέση που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΛΥΚΟΦΩΣ παρουσιάζει εξαιρετικό ενδιαφέρον όχι μόνο για την ίδια την ιστορία αλλά και για τις πάρα πολύ προσεγμένες λεπτομέρειες όλης της έκδοσης και τούτο μπορεί κανείς να το διαπιστώσει διαβάζοντας απλώς… τα αυτιά και τα βιογραφικά στοιχεία που παρατίθενται εκεί! Είναι ίσως ένα από τα ελάχιστα βιβλία που θα ευχαριστηθεί κανείς να διαβάσει τα αυτιά του!
Η νουβέλα έχει ένα πρωτότυπο στοιχείο, το οποίο δεν έχουμε συναντήσει κάπου αλλού, μέσα στην ιστορία εκτός από τους πρωταγωνιστές υπάρχουν και… οι αναγνώστες της! Με αυτόν τον ευρηματικό τρόπο ο συγγραφέας καταφέρνει να κεντρίσει το ενδιαφέρον του αναγνώστη (όχι μόνο αυτού που βρίσκεται μέσα στην ιστορία αλλά κι εκείνου που θα κρατήσει το βιβλίο στα χέρια του!) καθώς με το τέχνασμα αυτό το βιβλίο αποκτά -τρόπον τινά- μια ακόμα διάσταση. Αν και είναι εντελώς αδόκιμη η αντιστοίχιση που θα αποπειραθούμε να κάνουμε, ας μας επιτραπεί να το παραλληλίσουμε με μια τρισδιάστατη κινηματογραφική ταινία σε έναν κόσμο που μέχρι τώρα κυριαρχούν αποκλειστικά οι δύο διαστάσεις. Κι αν αυτό ακούγεται περίεργο, φανταστείτε τον ήρωα της ιστορίας που όσο αυτή εξελίσσεται συναντά αναγνώστες που γνωρίζουν κάθε πτυχή της ζωής του και του δίνουν συμβουλές, διαφωνούν ή συμφωνούν μαζί του, τον παρακολουθούν όπως παρακολουθεί ένας απλός αναγνώστης τους ήρωες κάθε ιστορίας διαβάζοντας τις λέξεις πάνω στο χαρτί ενός τυπωμένου βιβλίου. Μόνο που εδώ, οι αναγνώστες έχουν ενσωματωθεί μέσα στην εξέλιξη της νουβέλας… Η υπόθεση ξεκινά σε ένα κουτούκι με συζήτηση για θέματα οικονομικών ζητημάτων με τη συνοδεία τσίπουρου και μεζέδων. Ο Στάθης Καραλής που κρατά τον πρωταγωνιστικό ρόλο είναι υπάλληλος στο Υπουργείο Οικονομικών, παντρεμένος με παιδιά και με όλες εκείνες τις σκοτούρες και τα βάσανα του μέσου Έλληνα. Η γυναίκα του φεύγει στο εξωτερικό για ένα επαγγελματικό ταξίδι αλλά μια φωτογραφία που του στέλνει δείχνει ένα πακέτο τσιγάρα στο κομοδίνο του δωματίου της στο ξενοδοχείο ενώ η ίδια δεν καπνίζει. Ένας φίλος από τα παλιά αναλαμβάνει να του δώσει πληροφορίες ενώ πίσω στην Αθήνα από τη μια αντιλαμβάνεται πως η κόρη του μάλλον έχει σχέση με μια φίλη της κι από την άλλη μια παλιά φίλη έρχεται στο προσκήνιο. Όλα αυτά και μια σειρά άλλων γεγονότων στη ζωή του γίνονται η αφορμή για να συζητηθεί ο τρόπος με τον οποίο σκέφτεται κι ενεργεί από τους αναγνώστες που διαρκώς εμφανίζονται μέσα στην ιστορία, ενώ την εξέλιξη περιπλέκει και η εμφάνιση ενός συγγραφέα που πασχίζει να τελειώσει την ιστορία του…
Η νουβέλα είναι γραμμένη με γλώσσα απλή σε σημείο που θα μπορούσε κανείς να ισχυριστεί πως οριακά εισέρχεται μέσα στα όρια της λογοτεχνικής γραφής αλλά τούτο δικαιολογείται από την ίδια την εξέλιξη και την υπόθεση της. Η απουσία λογοτεχνικών στοιχείων στη γλώσσα έρχεται τόσο φυσικά επειδή επιβάλλεται από την υπόθεση! Ανάμεσα λοιπόν στα άλλα πρωτότυπα στοιχεία αυτού του βιβλίου είναι κι αυτό, το γεγονός δηλαδή πως η ίδια η ουσία της ιστορίας έρχεται να διαμορφώσει τον τρόπο με τον οποίο αυτή γράφεται! Δε θα μπορούσαμε να ξεφύγουμε από τη διατύπωση ενός σημαντικού ερωτήματος: Γιατί ο Λουκάς Καρνέσης επέλεξε να γράψει μια ιστορία που εκτός από τους πρωταγωνιστές της εμπεριέχονται σ’ αυτή και οι αναγνώστες της; Η εύκολη απάντηση στο ερώτημα αυτό είναι πως ίσως θέλησε να γράψει ένα κείμενο το οποίο με αυτό το εφεύρημα θα μπορούσε να είναι γεμάτο φιλοσοφικά ερωτήματα τα οποία θα έθετε ο πρωταγωνιστής και θα απαντούσαν οι αναγνώστες ή έστω θα κατεύθυναν τον Στάθη Καραλή να τις βρει. Όμως αυτή η απάντηση δεν είναι η σωστή ή δεν είναι η απάντηση που πληρώνει σε όλο της το βάθος τα κριτήρια της σκέψης του συγγραφέα. Είναι κάτι άλλο, βαθύτερο και πιο ουσιαστικό, το οποίο ξεπερνάει τα απλά ή σύνθετα ερωτήματα που πραγματεύεται το εν λόγω βιβλίο, κι εστιάζεται κυρίως πάνω στο ζήτημα της ελεύθερης βούλησης του ανθρώπου. Δε θα αποκαλύψουμε βεβαίως την έκβαση της ιστορίας, ως εκ τούτου και την απάντηση που έμμεσα δίνει ο συγγραφέας, εκείνο όμως που με σιγουριά μπορούμε να πούμε είναι το γεγονός πως ο Λουκάς Καρνέσης έχει γράψει ένα πολύ έξυπνο βιβλίο το οποίο μέσα στην απλότητά του είναι εξαιρετικά μεστό, αρκεί ο αναγνώστης του να κατανοήσει πως είναι όχι μόνο αναγνώστης αλλά και… πρωταγωνιστής! (αν ήταν δόκιμο θα μπορούσε αντί του θαυμαστικού στη θέση του να μπει εκείνο το ταπεινό emoticon με τη φατσούλα που κλείνει το μάτι ; ) )