Ζητώ να με συγχωρέσουν οι αναγνώστες, αλλά τούτο το κείμενο δεν θα μπορούσα να το γράψω παρά μόνο σε πρώτο πρόσωπο μιας και διαβάζοντας το βιβλίο «Ο αυτοκράτορας είμαι εγώ» του Hugo Horiot από τις εκδόσεις ΣΤΙΞΙΣ ένιωσα σε όλο του το μεγαλείο όλα αυτά που ο συγγραφέας του ένιωσε όντας ένας άνθρωπος με αυτισμό. Μου μίλησε με τις λέξεις του, μου μίλησε με τις σκέψεις του, μου μίλησε με έναν ιδιαίτερα ευαίσθητο τρόπο που δύσκολα θα μπορούσα να αντιληφθώ αν δεν με άφηνε ο ίδιος να μπω μέσα στην ψυχή του.
Η διαφορετικότητα αποκλείει, αυτό μοιάζει να είναι ο κανόνας. Αλλά ποιον αποκλείει τελικά και πώς; Το κοινωνικό γίγνεσθαι αποδέχεται με δυσκολία κάθε τι που ξεφεύγει από την κανονικότητα, μια ‘κανονικότητα’ που καθορίζεται όχι από όρους που η φύση έχει προβλέψει/επιβάλει, αλλά από τις συνήθειες και τα πιστεύω των μελών του. Κάθε απόκλιση από το μέσο όρο, αν μας επιτρέπεται η χρήση αυτής της αδόκιμης ίσως έκφρασης, κάθε απόκλιση από τα ‘επιτρεπτά’ όρια σκέψης, συμπεριφοράς, ιδιαιτερότητας κλπ. που η κοινωνία επιβάλει ως ορθά, συνεπάγεται μια άκριτη απόρριψη των ανθρώπων εκείνων που είναι φορείς της διαφορετικότητας. Ίσως απλώς να είναι μια άμυνα για να διαφυλαχθεί αρραγής η συνοχή του συνόλου, ίσως είναι ο φόβος για το άγνωστο και τις συνέπειες που μπορεί να έχει στα μέλη του συνόλου, ίσως όμως να είναι και η άγνοια ή απλώς η αδιαφορία για ό,τι δεν γνωρίζουμε ή δεν προσπαθούμε να κατανοήσουμε. Το βιβλίο του Hugo Horiot έρχεται να βάλει τον αναγνώστη μέσα στην ψυχή ενός παιδιού που μεγαλώνει έχοντας πολλές τέτοιες ιδιαιτερότητες, έχοντας αυτισμό, αν κι αυτό δεν αναφέρεται αλλά συμπεραίνεται εύλογα, δίνοντας μια διαφορετική οπτική στο τι βίωσε όντας διαφορετικός από το μέσο όρο, όπως πιο πάνω ανέφερα. Μια συνεχής μάχη σε δύο μέτωπα, μια προς τα έξω, προς τον κοινωνικό περίγυρο που θέλει να τον «κανονικοποιήσει» και μια προς τα μέσα προσπαθώντας να εκλογικεύσει όλα τα φυσικά εκείνα πράγματα που για τους «φυσιολογικούς» ανθρώπους μοιάζουν αυτονόητα.
Οι εμμονές δεν λείπουν ούτε οι φόβοι, παντού διακρίνει κανείς μια αγωνία, έναν διαρκή αγώνα προκειμένου να γίνει μέσα στο μυαλό αυτού του παιδιού η σύνθεση και η ολοκλήρωση του παζλ που λέγεται κόσμος. Δεν λείπουν από την αφήγηση οι δικοί του, οι κοντινοί του άνθρωποι, που αγωνιούν μαζί του. Δεν λείπει ούτε ο κοινωνικός του περίγυρος, τα άλλα παιδιά, το σχολείο, δεν λείπει κανείς… Ο συγγραφέας δεν χαρίζεται σε κανέναν, ούτε σε όσους βρίσκονται γύρω του ούτε όμως στον ίδιο του τον εαυτό. Ο αναγνώστης δε θα διαβάσει ένα ‘εγχειρίδιο’ για το πώς σκέφτεται ένας άνθρωπος με αυτισμό, αλλά μια συναρπαστική και καλογραμμένη ιστορία, ένα αφήγημα που είναι πλούσιο λογοτεχνικά. Πρόκειται για ένα από εκείνα τα ξεχωριστά βιβλία που αποτυπώνονται στη συνείδηση κάθε ανθρώπου που έχει ανοιχτό μυαλό και θέλει να κατανοήσει τον συνάνθρωπό του, όποιος κι αν είναι αυτός. Πολλά θα μπορούσαν να λεχθούν για την ιστορία που θα διαβάσει κανείς στο βιβλίο του Hugo Horiot, θα μου επιτρέψετε όμως να μη φλυαρήσω άσκοπα, θα σταθώ σε εκείνο μόνο το σημείο, στον επίλογο, που υπάρχουν κάποιες ‘ευχαριστίες, η πρώτη εκ των οποίων λέει: «Σε όλους εκείνους που προσπάθησαν να με θάψουν ζωντανό μέσα στη νεκρική μου σιωπή για πάντα».