Κάθε όνειρο για να ζήσει πρέπει να φύγει από τον ιδανικό του κόσμο και να κάνει τούτον τον κόσμο ιδανικό. Από τα τέλη του εικοστού αιώνα και μέχρι τις μέρες μας πολλά όνειρα ξεκινούν με το λατινικό γράμμα ‘i’ ή το γράμμα ‘e’. Έγινε μέρος της καθημερινότητάς μας το e-mail, το e-κατάστημα και το i-τηλέφωνο! Μοιάζει πια πως τα προθέματα αυτά συμβολίζουν την εποχή μας. Μια εποχή που το αναλογικό έχει παραχωρήσει τη θέση του στο αμιγώς ψηφιακό ξεχνώντας ίσως πως ο άνθρωπος και η φύση δεν μπορούν να ψηφιοποιηθούν ούτε να χωρέσουν μέσα σε άυλους ηλεκτρονικούς κόσμους. Οι ελάχιστοι πια εραστές της αναλογικής ζωής, της αναλογικής μουσικής, της αναλογικής φωτογραφίας και της αναλογικής επικοινωνίας αποτελούν μια κάστα γραφικών, πλην όμως φανατικών, πολεμιστών σε ένα γκρεμισμένο κάστρο που μετράει μόνο πληγές.
Ποτέ σε αυτόν τον κόσμο δεν έφταιξαν τα όνειρα μήτε οι ελπίδες. Ο άνθρωπος όμως έχει έμφυτη μέσα του την ορμή προς λήθη, ξεχνά το αυτονόητο με την ίδια ευκολία που ξεχνά τη χτεσινή μέρα. Ο χρόνος, αυτή η έντονα αφηρημένη έννοια που τη φυλακίσαμε μέσα στα ρολόγια και στα ωράρια εργασίας, έπεσε θύμα του ανθρώπου από τη στιγμή που το ηλεκτρόνιο τιθασεύτηκε μέσα σε καλώδια μεταφοράς και φώτισε το φυσικό σκοτάδι της νύχτας. Κι ύστερα ο άνθρωπος από θύτης έγινε θύμα! Η συνέχεια ήταν ένας μονόδρομος, ο ηλεκτρισμός κίνησε τη γη, την έσκαψε, την ανακάτεψε, τη μόλυνε με λιπάσματα για να τη στύψει πληθωρικά στα ράφια των σούπερ μάρκετ. Μετά γέννησε την ηλεκτρονική εποχή κι έντυσε τον πλανήτη με ένα αόρατο νήμα απ’ άκρη σ’ άκρη για να μπορεί να αποκτήσει η άυλη πληροφορία υλική υπόσταση. Οικονομική κατά κύριο λόγο.
Το σώμα κάθεται μπροστά στη μηχανή για να δουλέψει και η ψυχή πίσω από το παράθυρο ονειρεύεται μέρες χαμογελαστές. Δύσκολα στις μέρες μας σώμα και ψυχή να βρίσκονται στο ίδιο σημείο. Αλλοιώθηκε και το μέσα μας πια. Τρέχουμε κάθε μέρα ολοένα και πιο γρήγορα μα οι συγκινήσεις θέλουν το χρόνο τους γι’ αυτό και δε χωράνε πια στη ζωή μας. Κάποτε κάθε ξημέρωμα ήταν και μια καινούρια μέρα. Σήμερα κάθε ξημέρωμα είναι μια σφαίρα στο όπλο της αυτοχειρίας μας! Αυτοκτονούμε σε i-δόσεις, λίγο – λίγο, για να έχει διάρκεια η ηδονή της e-αυτοκαταστροφής μας. Και πατάμε τη σκανδάλη πάντα βλέποντας την τελευταίας κοπής παραγωγή σκουπιδιών στην τηλεόραση ή αναπνέοντας με μεγάλη ευχαρίστηση τις ψεύτικες ειδήσεις που σέρνουν αδιάκοπα (και αχόρταγα) την ύπαρξή τους στο διαδίκτυο. Κι ύστερα γυρίζουμε πλευρό για να κοιμηθούμε με την πλάτη στο σύντροφό μας, λες κι η μοναξιά μόνο να έχει αξία πια. Αυτή και μερικές αυτοφωτογραφίες μας με πολλά σχόλια στο ψυχρό προφίλ της οθόνης.
Έφυγαν απ’ τον Όλυμπο οι θεοί γι’ αυτό μείναμε μονάχοι. Κλεισμένοι μέσα σε εικονικούς κόσμους απολαμβάνουμε πια με χαρά τη μοναξιά μας! Μάθαμε να κολυμπάμε στα ρηχά. Εφήμεροι οι στόχοι μας και τα κίνητρά μας πια είναι ψηφιακά επί το πλείστον. Κάποτε οι δρόμοι ήταν προέκταση των σπιτιών μας, τώρα είναι προέκταση των φόβων μας. Ευτυχώς (δυστυχώς για κάποιους) το δροσερό αεράκι που χαϊδεύει το πρόσωπο, το κελάηδισμα του πουλιού, το φιλί μιας γυναίκας δεν μπορούν να ψηφιοποιηθούν. Είναι πολύτιμα όσο κι ο αέρας που αναπνέουμε έστω κι αν έχουν υποβαθμιστεί στην καθημερινότητά μας μιας και δεν μπορούν να κοστολογηθούν! Σήμερα, αξίες που δεν ανάγονται σε χρήμα και όρους οικονομίας δεν είναι αξίες. Εκείνα τα γκρεμισμένα κάστρα όμως που στα ερείπιά τους έχουν κλειστεί τα αναλογικά μας όνειρα ας μας θυμίζουν πως το ‘i’ και το ‘e’ είναι μόνο προθέματα και τίποτα άλλο. Μια θολή βιτρίνα σε έναν φανταχτερό κόσμο που τον κινούν τα ηλεκτρόνια και τα χάλκινα καλώδια. Αν κοπεί το καλώδιο όμως θα μας μείνει το σκοτάδι. Και στο σκοτάδι οι καθρέφτες δεν δείχνουν τίποτα, ούτε καν το ίδιο το σκοτάδι.